Immigratie, vluchtelingen, asielzoekers, gelukszoekers, bootvluchtelingen, economische migranten, familiehereniging, asielrecht: het zijn thema’s die weer spelen nu Europa wordt overspoeld door een stroom van miljoenen migranten, die alle denkbare middelen gebruiken om hier binnen te komen.

Ik zal hier niet het hele debat over doen, een debat dat al speelde in de jaren zeventig en tachtig (met de tegenwoordig zéér politiek-correcte SP als één van de eerste partijen die kritisch waren over immigratie en integratie, waarvan akte). Later werd het debat weer aangezwengeld door Frits Bolkestein (1990), daarna door Fortuyn bij diens komeetachtige opkomst in de politiek, of PvdA coryfee Paul Scheffer met zijn nog altijd lezenswaardige essay Het multiculturele drama uit 2000. Ook voor Rita Verdonk en tegenwoordig Geert Wilders waren dit belangrijke thema’s.

Het is één van die onderwerpen waarbij de kloof tussen de regende elite en de bevolking groter is dan ooit tevoren, maar het politiek-correcte eenheidsdenken maakt kennelijk iedere vorm van reflectie of aanpassing van standpunten onmogelijk. Zeker binnen links is het onbespreekbaar en aangezien Nederland met coalitieregeringen werkt, zit het onderwerp muurvast. Om nog maar niet te spreken van bemoeienissen van EU en VN, die een eigen beleid vrijwel onmogelijk maken.

Eigen Nederlandse immigratiebeleid
Toch kunnen we niet volstaan met de beschuldigende vinger wijzen naar de EU: het is immers ons eigen Nederlandse immigratiebeleid dat al sinds de vroege jaren zeventig bepaald wordt door allerlei juridische en “mensenrechtelijke” invalshoeken (recht op familiehereniging, recht op asiel) waarbij praktische overwegingen (sociale en culturele inpasbaarheid of kansen op de arbeidsmarkt) nauwelijks een rol spelen. Het was en is het beleid van een op hol geslagen ambtenarenkliek waar de politiek-correcte elite geen enkele greep op heeft of wil hebben. De gevolgen zijn desastreus. Toen PvdA’er Paul Scheffer in 2000 het immigratiedrama beschreef alsmede de weigering van de regerende elite om de gevolgen daarvan onder ogen te zien, eindigde hij zijn stuk als volgt:

“Een parlementair onderzoek naar het immigratie- en integratiebeleid is nodig, want nu worden hele generaties onder het mom van tolerantie afgeschreven. Het huidige beleid van ruime toelating en beperkte integratie vergroot de ongelijkheid en draagt bij tot een gevoel van vervreemding in de samenleving. De tolerantie kreunt onder de last van achterstallig onderhoud. Het multiculturele drama dat zich voltrekt is dan ook de grootste bedreiging voor de maatschappelijke vrede”.

Je zou toch zeggen dat hier een kans ligt voor de gemarginaliseerde PvdA: door een realistisch immigratiestandpunt (in het belang van zowel autochtone Nederlanders als reeds aanwezige, bonafide immigranten) zou de partij uit het isolement kunnen klimmen. Leiders als Samsom, Spekman en hun beleidsgoeroe, de überbureaucraat Ad Melkert, hebben hier niet de vereiste geestelijke creativiteit voor. Veel progressieve mensen zijn intellectueel lui.

Natuurlijk veranderde er ook na het essay van Scheffer weinig of niets. Af en toe werden de immigratienormen iets scherper aangezet, maar door de toegenomen EU-bemoeienis werd dat net zo vaak weer teruggedraaid. Van de moord op Theo van Gogh in 2004 tot de CharlieHebdo aanslagen in Frankrijk: het immigratiebeleid wordt niet fundamenteel ter discussie gesteld. EU-über-bobo Frans Timmermans vindt zelfs dat de EU zelf maar vluchtelingen moet gaan ophalen in het Midden-Oosten en Afrika. Een wel heel merkwaardige interpretatie van het begrip “opvang in eigen regio”.

Doormodderen
Zo modderen we voort en niemand begrijpt het beleid nog. Dat nichtje of neefje uit Suriname die perfect Nederlands spreekt, een HBO-opleiding heeft afgerond, westerse normen en waarden heeft en hier zelf een baan kan vinden wordt niet toegelaten, tenzij hij of zij aan het inkomenscriterium voor kenniswerkers voldoet, wat bij jonge mensen nooit het geval is.

Ondertussen zien we tienduizenden asielzoekers binnenstromen (in Duitsland zelfs 800.000 dit jaar) met veelal een islamitisch-agrarische sociaal-culturele achtergrond, weinig opleiding en geen enkele kennis van de Nederlandse taal. Wie dit beleid snapt, mag het zeggen.

Kortom, onze regerende elite gaat net zo hard of zelfs harder dan ooit door met het binnenhalen van een nieuw leger van kanslozen op de arbeidsmarkt, waarbij velen er anti-westerse ideologische of religieuze standpunten op na houden. De onvermijdelijke consequenties daarvan (rancune, radicalisering en uiteindelijk aanslagen en oproer in de steden) worden simpelweg genegeerd.

Zal de zon van het gezond verstand ooit weer doorbreken in dit land, of willen degenen die ons regeren werkelijk alleen maar onze ondergang bespoedigen?