‘Veiligheid” versus ‘de zorg voor de zwakken in de maatschappij’ was ooit de tegenstelling zoals die politiek werd uitgevent door respectievelijk de VVD en de PvdA. Van geen van beide (onderwerpen) als paradevlag is nog veel over. Dat dat politiek een steeds groter probleem zal worden ligt voor de hand.

Een overheidscampagne zoals u hier rechts ziet is niet ongebruikelijk in ze zomermaanden. Men is er wat laat mee zelfs, dit jaar. Houd uw spullen in de gaten, het is zo foetsjie. Dit wordt ons al vrij lang verteld, wat inhoudt dat we lang te argeloos zijn geweest. Of er een tijd is geweest dat we zo argeloos konden zijn? Misschien. Nu niet meer, in elk geval.

Vorige maand in Amsterdam kon je huis al binnengedrongen èn tot kraakpand zijn uitgeroepen als je even de deur uit was om een pak melk te kopen. De politie deed er niets tegen, want het was ‘gekraakt’. Dat kraken wettelijk verboden is deed er in de Republiek Amsterdam niet meer toe. Ooit werd kraken bezien als een strijd tegen het grootkapitaal – waarmee het in de ogen van minder diep door denkende mensen aan sympathie won. In de ogen van kromdenkend Links (onder aanvoering van het type burgemeester waarom de NSB zo berucht was tijdens WW2) werden de krakers van We are here ook al helden die een ‘gerechtvaardigde’ strijd voeren. Tegen wie? Tegen de maatschappij die hen niet rigoureus het land uit donderde nadat hun asielaanvraag werd afgewezen. Dankbaarheid is een relatief begrip.

De zwakken in de maatschappij bleken de afgelopen dertig jaar een nog veel relatiever begrip voor kromdenkend Links. Onuitgesproken – maar heel herkenbaar – evolueerde het beeld van mensen die het moeilijk hadden vanwege een krappe beurs en medische problemen de afgelopen 30 jaar naar andere wereldburgers die behoeften hadden en behoeftig waren. Het meest pijnlijk daaraan was dat het een stabiel verdienmodel bleek, want er zijn altijd meer zwakken in de wereldmaatschappij dan er geholpen kunnen worden. Dat door hulp hun aantallen eerder groter werden dan kleiner hielp daar niet aan. In objectieve zin werden hun behoeften minder nijpend, daar in de 3e wereld, maar door hen te vergelijken met onze leefomstandigheden wordt ons een beeld voorgehouden dat objectief onoplosbaar is. Desalniettemin blijft men ons aansporen te blijven helpen.

Dat de zwakken in onze maatschappij er steeds slechter aan toe raakten was voor kromdenkend Links geen issue meer. De PvdA vond hen niet interessant meer, want te vaak bleek men het PVV-gedachtegoed toegedaan. NUY de ‘allochtonen zich via DENK opstandig betoonden verliest Links – nu aangevoerd door GL – ook daar haar belangstelling voor, en begint de concentratie op asielmigratie potsierlijke vormen aan te nemen. Ook hierbij is het sleutelwoord: verdienmodel. Niet voor niets is Oxfam/NOVIB een filiaal van GroenLinkse ex-politici.

Anders dan men in de Haagse politiek beseffen wil is de doorsnee-Nederlander heel wat beter op de hoogte van de politieke veranderingen dan de bedrijvers van die politiek zelf. De meeste van deze zwakken hebben de weg naar de PVV gevonden. Eigenlijk verbaast het mij dat de PVV onverdroten blijft hameren op de islam. Want hoe waar en terecht ook, er is een discrepantie die onvoldoende wordt beseft bij de PVV. Toekomstige politieke winst valt niet zozeer te verwachten van de groei bij mensen die inzien dat het met de asielmigratie uit de hand loopt, maar de groei van de groep die beseft dat de veiligheid op straat gevaar gaat lopen – óók in betere buurten. De gruwelijk verkrachte vrouw in Rotterdam deze week werd vanaf het Centraal station  achtervolgd door haar belager. Dat onderstreept dat die veiligheid niet langer in goede handen is bij de VVD, die na een rijtje faalministers in het vorige kabinet het belangrijke ministerie van V&J grotendeels liet aan een indolente CDA’er met een achtergrond in de advocatuur die niet voor hem pleit.

We leven helaas in een tijd dat de onderwerpen islam, verminderde veiligheid en zorg voor de traditionele zwakken in onze maatschappij samen komen in één probleem. Te weinig mensen zien het grotere verband, en de VVD speelt nog steeds mooi weer als de partij die de veiligheid in haar achterzak heeft. Daar ligt een groot politiek gat, waar accurater op moet worden ingesprongen door partijen die het belang daarvan in het hart voelen, en niet in hun portemonnee.