Als je een huurhuis wilt kom je zonder urgentieverklaring bijna niet meer aan de bak. Volgens de NOS is geduld dan vereist. Maar op wie moet je wachten, en wat krijg je dan?

Zoals gewoonlijk vertelt de NOS op Teletext niet meer dan het halve verhaal. Toegegeven, het hele verhaal is tamelijk uitgebreid, maar ook daarin komt de essentie niet aan bod. Het heeft er dus verdacht veel van weg dat hier iets wordt gemaskeerd. Je verwacht het niet, van een staatsomroep.

Maar:

Wat dit verhaal completer zou maken, is dat de gemeentelijke overheden zo hun eigen voorkeuren hebben wat betreft het verlenen van urgentieverklaringen. Het huisvesten van meer asielmigranten is een politiek pluspunt voor burgemeesters met ambitie een grotere gemeente te gaan bestieren. Dat het niet langer verplicht is om asielmigranten een urgentieverklaring te geven wordt dus ondervangen door de sociale wenselijkheid bij de verstrekkers te versterken. En dat werkt. Het effect is een zo mogelijk nog sterkere drang bij beleidsmakers met ambities om die asielmigranten ter wille te zijn.

Dat de NOS vervolgens een 28-jarige klagende Marokkaanse in beeld brengt die in Amsterdam (ook!!) geen huurwoning vinden kan, is er ook weer een in de categorie ‘weinig verbazingwekkend’. In Amsterdam moet je voor een aardige woning bij voorkeur mensen kennen, maar niet alleen dat. De urgentieverklaring geeft recht op de eerste keus uit de beschikbare woningvoorraad. Deze mensen krijgen dus recht op de meest populaire woningen. Minder populaire woningen gaan naar de mensen van de wachtlijsten. Deze mensen:

En waarom zijn die minder populaire woningen in de aanbieding? Omdat de de vorige bewoners enorm opgelucht waren er uit te kunnen ontsnappen. En als gevestigd bewoner betekent dat tegenwoordig vrijwel altijd een verhuizing naar onbekende verten, want in het westen van het land is de voorraad begerenswaardige woningen, die worden aangeboden en niet naar asielmigranten of andere urgenten gaat, vrijwel nul.

Een logische en minder ressentimenten genererende aanpak was geweest asielmigranten te laten beginnen in de minst begerenswaardige huizen. Nu is het al zo ver dat deze mensen eventueel aangeboden woningen die niet top of the bill zijn met dedain weigeren. Een hard gelag voor de autochtonen die deze instroom nog moeten financieren ook, al was het maar door het delen met meer mensen van beperkt beschikbare middelen.

Dit is echter niet meer dan het begin. Het nieuwe beleid ten aanzien van het sluiten van diverse opvangcentra voor mensen met problemen brengt een nieuwe golf aan problemen met zich mee:

Sinds 2015 is het landelijk beleid om mensen uit zogenaamde “kwetsbare groepen” vaker zelfstandig in wijken te laten wonen. Het gaat dan bijvoorbeeld om mensen met psychische problemen, ex-daklozen of mensen met een verstandelijke beperking die uitstromen uit een opvang.
In Amsterdam is de uitstroom uit de maatschappelijke opvang bijvoorbeeld enorm gestegen. De afgelopen jaren is dit aantal meer dan verdrievoudigd. In 2017 kregen 941 mensen vanuit een maatschappelijke opvang een sociale huurwoning toegewezen, in 2015 ging het nog om 273 mensen.

Maar nu urgenten van een andere pluimage moeten worden bediend worden de verdelers plotseling principieel:

Aedes, de vereniging van woningcorporaties, ziet ook de groep ouderen onder sociale-huurwoningzoekers toenemen. “De trend is immers: zo lang mogelijk thuis blijven wonen. Het aantal bejaardentehuizen neemt af, waardoor steeds meer ouderen een beroep moeten doen op een sociale huurwoning.” Ook is het aantal statushouders dat een sociale huurwoning betrekt, in grote steden de afgelopen jaren toegenomen, al neemt het vanaf 2016 over het algemeen wel weer af.

We maken het eerlijker. Althans, zo op het oog minder oneerlijk:

De gemeente Rotterdam is sociale huurwoningen nu op een andere manier gaan verdelen. Hier kunnen mensen onder andere via loting aan een woning komen. Hierdoor komen mensen met een kortere inschrijfduur vaker in aanmerking voor een woning.

Dat houdt in dat een kleine HAT-eenheid wordt verloot onder een paar honderd alleenstaande starters. Dat is geen zuurheid; ik heb het zien gebeuren in de regio Den Haag. En dan heeft men nog de categorie smoesjes voor de niet-oplettende brave burger:

Tot die tijd proberen woningcorporaties op andere manieren meer beweging te krijgen in de sociale huurwoningmarkt. Dat doen ze bijvoorbeeld door de huren voor scheefwoners fors te verhogen Dit zijn mensen die een sociale huurwoning hebben en eigenlijk, gezien hun inkomen, wel iets anders zouden kunnen huren of kopen, maar toch blijven.
Om het woonprobleem echt aan te pakken, moet er volgens Aedes vooral heel veel bijgebouwd worden. Maar daarvoor zijn volgens de belangenclub snel meer financiële middelen en bouwlocaties nodig.

Er moet heel veel worden bijgebouwd. Maar in Noord-Groningen en Zuid-Limburg staan heel veel huizen leeg. Waarom geen spreidingsbeleid van asielmigranten? Als de EU dat over de hele EU wil, is het binnen zo’n klein land als Nederland toch geen erg groot probleem zou je zeggen? Maar als je dat voorstelt begint het gejank weer.

Alles overziend is kristalhelder dat waar aan het ontbreekt in Nederland, een logisch en integraal plaatsingsbeleid van asielmigranten is. En dat plaatsingsbeleid van verwarde mensen in de oude volkswijken? Alsof ze er daar van nature al niet genoeg hebben.