President Trump is het gemier van Noord-Korea meer dan zat. Bovendien: geen beter middel dan een oorlog die ergens over gaat om een natie eensgezind achter je te krijgen.

Wie denkt dat dit wel een heel cynische observatie is heeft de geschiedenis tegen zich. Het bekendste voorbeeld van iemand die deze observatie deed is Alexander Hamilton, Amerikaans minister van Financiën onder de zo bewonderde Abraham Lincoln (Min. Buitenlandse Zaken  was William H. Seward). Hamilton was een briljant jong politicus (stierf ook jong, tijdens een duel) die in 1860 voorstelde om een oorlog te beginnen met bijvoorbeeld Rusland, of welk land dan ook zolang het maar het UK en Frankrijk niet waren, teneinde de toen driegende Amerikaanse Burgeroorlog te voorkomen.

Zoals bekend brak die toch uit, maar de observatie van Hamilton is desondanks het overdenken waard. Het is het verhaal van twee kibbelende broertjes die gezamenlijk een vijand van buitenaf naar de keel vliegen als de omstandigheden dat vereisen. Er zijn bovendien heel veel echt goede redenen waarom het een idee zou zijn als de USA een einde maakt aan het bewind van Kim Jung-un.

Even losweg, zonder prioritering:

• de verspreiding van kerntechnologie door Noord-Korea aan wie het maar betalen wil
• de onderdrukking van de eigen bevolking, die des te pregnanter is als je de staat van het land vergelijkt met die van Zuid-Korea, dat rond 1950 vrijwel even arm was,
• de permanente chantage van de USA en de buurlanden met oorlogen die niet komen, maar waar iedereen voor vreest, en de overduidelijke Noord-Koreaanse intentie een kernwapenarsenaal met bijbehorende raketten te ontwikkelen waarmee de USA zou kunnen worden bereikt.
• Tot nog toe is Noord-Korea technologisch nog niet ver genoeg om het mainland van de USA te bereiken, maar als dat stadium wordt bereikt kun je wachten op chantage op een schaal die de wereld nog niet eerder heeft gezien.
• Noord-Korea kan ten voorbeeld worden gesteld aan andere landen (Iran!!) van de slagkracht die de USA ontwikkelen kan, èn durft.

Er zijn veel binnenlandse redenen waarom Trump op avontuur zou kunnen gaan, maar ook objectief gezien zijn er dus heel goede redenen. Tot op heden heeft de verstandhouding met China er voor gezorgd dat er nog niet rechtstreeks is in gegrepen. In de jaren 80 en 90 was China ook in staat het buurland en oude bondgenoot voldoende in te tomen, maar dat lijkt na de opvolging van Kim Jong-il door zijn zoontje Kim Jung-un steeds minder te lukken. Kim Jung-un blijkt steeds meer een ongeleid projectiel – een woordgrapje dat al lang voor niemand leuk meer is.

Onder Obama verergerde de situatie in Noord-Korea snel. Maar omdat Obama geen man was om met zijn vuist op tafel te slaan als het nodig was, is de situatie erger uit de hand gelopen dan voorheen al het geval was. Meestal werkte dat zo, dat Noord-Korea blafte, niet beet, en dan met wat gegrom weer hulp kreeg om de eigen ontoereikende voedselvoorziening te steunen. Onderwijl ging het internationale gestook van het regime vrolijk verder.

Over drie dagen gaat de Chinese president Xi Jinping bij Trump op bezoek in Florida. Dat wordt nu dus een ware topontmoeting, met de dreigende woorden van Trump als leidend onderwerp voor dit bezoek. Het is niet het eerste signaal dat bij de USA het geduld op is, maar wel het duidelijkste tot nog toe. Trump:

“China heeft een grote invloed op Noord-Korea. De Chinezen kunnen besluiten ons te helpen met Noord-Korea, of ze doen het niet. Als Peking wél meedoet is dat goed voor China. Zo niet dan is het voor iedereen nadelig”,

Het lijkt Trump weinig te kunnen schelen of Beijing Noord-Korea in de pas krijgt of niet. Zijn woorden dat de USA zelf voldoende in staat zijn Noord-Korea op de knieën te krijgen worden niet betwijfeld. Het probleem is hoe China er op reageren zal.

De onder Obama geëscaleerde problemen in de Zuid-Chinese Zee (zie ook ons dossier) zijn nog verre van opgelost, maar bieden Trump de kans om beide problemen in één klap op te lossen. De vrije hand tegenover Noord-Korea in ruil voor concessies in de Zuid-Chinese Zee is een minder onwaarschijnlijke uitkomst dan het lijkt. Het zou een uitweg kunnen bieden als China zich onverwachts hard opstelt. Of het land dat zal doen is overigens nog maar de vraag: ook Trump heeft immers de reputatie een ongeleid projectiel te zijn, en China is zich maar al te bewust van de wereldvreemdheid van het bewind in Pyongyang. Als de USA en China het eens kunnen worden hoe het verder moet met Noord-Korea na het verwijderen van Kim Jung-un en zijn dynastie, kan het wel eens snel geregeld zijn.

Handjeklap tussen grootmachten is misschien ouderwets (want zóó pre-1914), maar wel degelijk nog steeds de meest effectieve manier om internationaal zaken voor elkaar te krijgen. Trump beseft dat als geen ander; het is immers zijn stijl van leven.