Vanmorgen hebben Russische gevechtsvliegtuigen de eerste aanvallen op doelen in Syrië ondernomen. Binnen een paar uur nadat het Russische parlement formeel toestemming gaf voor een interventie, ging de Russische luchtmacht er op los.

De eerste aanvallen van de Russische luchtmacht riepen direct boze reacties op, waardoorheen bij sommigen ook ongeloof schemerde. Het was dan ook wat bot aangepakt door de Russen. De USA kreeg een uur voor de aanvallen het verzoek uit de weg te blijven. Dat zijn de Amerikanen niet gewend, en dat doet duidelijk pijn.

Toch lijkt dit mede een gevolg te zijn van de gebrekkige bereidheid van de kant der USA om de aanweigheid van de Russen anders dan grommerig te erkennen. De reis die de Israëlische premier vorige week ondernam naar Moskou lijkt wat

dat betreft een heel wat vruchtbaarder resultaat te hebben gehad. Netanyahu en Putin spraken onder andere over de risico’s van ontmoetingen in de lucht, en hoe daarmee om te gaan. Is tot de Amerikanen nog niet doorgedrongen dat dit een verstandige zet is? Dat duidt op een ontkenning van de nieuwe werkelijkheid in Syrië.

Uit de Israëlische pers komen ondertussen berichten hoe de coalitie van de Russische interventie de taken heeft verdeeld, tot grote ongerustheid overigens van Israël. Niet ver van de Golanhoogte vindt thans een troepenopbouw van Iraanse eenheden plaats. Dat dit een onderdeel is van de Iraanse Revolutionaire Garde stelt niemand gerust – ook niet als deze troepen exclusief worden ingezet tegen IS. Als er iets is waarover Israël zich uitermate ongerust zal maken, is het een permanente aanwezigheid van Iraniërs in Syrië.

“In all of our discussions, first and foremost with the United States, but also with Russia and the rest of the world powers, we must make sure that the Iranian forces will stay in Iran,”

aldus National Infrastructure, Energy and Water Minister Yuval Steinitz, die bij afwezigheid van Netanyahu door de Israëlische legerradio werd geïnterviewd. Als de Iraniërs zich puur richten op de strijd tegen IS, is het probleem niet heel acuut. Maar de terechte vrees is, wat er volgt na de nederlaag van IS?

Waarvan ook veel zal afhangen, in hoeverre Russische grondtroepen deel zullen nemen aan de strijd tegen IS. De ontkenning van Putin dat dit te gebeuren staat is in dit verband niet zo heel belangrijk – ook in Oekraïne zouden zich geen Russische troepen bevinden, maar mogelijk wat vrijwilligers. Als de Russen het zelf gaan aanpakken, zou dat niet alleen doen verwachten dat de strijd van korte duur zal zijn, maar dan is de aanwezigheid van Iraniërs vlakbij de Golan een zeer slecht teken. Als daarentegen de Russen voornemens zijn de Iraniërs in te zetten als stoottroepen tegen de vijanden van het Assad-regime, dan ligt de zaak op dit moment iets anders. De strijd zal dan logischerwijs langer duren. Bijkomend is dan, dat Iran meer troepen zal gaan overbrengen naar Syrië, en eigenlijk zit niemand daar op te wachten.

De eerste beelden:

.

Dat de eerste Russische aanvallen op Homs zijn uitgevoerd, geeft voeding aan de angst van de USA dat eerst de door haar zo gekoesterde ‘gematigden’ door de Russen zullen worden opgeruimd, waarna iedereen het eens zal moeten worden ook IS te elimineren. Na een dergelijk scenario is er geen discussie meer mogelijk dat Assad gewoon in het zadel blijft. Geografisch is het voor de Russen overigens ook de meest logische optie, om primair de geografische eenheid van het door de Syrische regering beheerste gebied te herstellen. Indien Homs snel valt, zijn de daaropvolgende doelen eenvoudig te identificeren: Aleppo en de omgeving van Damascus. Het onderstaande kaartje toont duidelijk wat we kunnen verwachten. Zelfs als de USA kans zou zien de door haar zo geliefde ‘gematigden’ te sauveren, dan belemmert dat slechts de strijd tegen IS. Het is geen keuze die men in Washington graag zal maken. Maar dat is al langer duidelijk.