Stijn Franken, van het advocatenkantoor FZKC uit de Vondelstraat, heeft postbode gespeeld voor zijn cliënt Holleeder. Dat is verboden binnen de advocatuur en dat kost Franken minimaal een schorsing van de orde.

Waarom een vooraanstaand advocaat en hoogleraar zoiets doet, dat lijnrecht tegen de grondprincipes van de advocatuur in gaat, is op het eerste gezicht een raadsel.

De strafadvocaat is er niet om de vriend te zijn van zijn cliënt, zoals Moszkowicz dat was indertijd, of hem andere dan advocatuurlijke diensten te bewijzen, zoals Franken nu lijkt te hebben gedaan. Een advocaat staat zijn cliënt bij op strafrechtelijk terrein waar die zelf onvoldoende deskundig is en waarvoor hij de kwalificaties mist. Voor het overige staat een strafrechtadvocaat net zo tegenover criminelen als de rest van de samenleving: die horen hun verdiende straf te krijgen, je houdt afstand en je werkt zeker niet mee aan het faciliteren van hun criminaliteit.

De grote advocatuur heeft zich de laatste decennia uit de strafpraktijk terug getrokken. Dat is tegenwoordig het terrein van specialisten en binnen dat specialisme heeft zich een eigen beroepscultuur ontwikkeld. Dat is niet in elk opzicht een positieve ontwikkeling. Die cultuur onderscheidt zich niet alleen door een ander soort deskundigheid dan de rest van de advocatuur maar ook door afwijkende normen en waarden. Dat geldt natuurlijk ook weer niet voor iedereen. Er zijn ook strafadvocaten die stevig in hun schoenen staan en die behoorlijk afstand van hun cliënten houden, maar de welgestelde strafcliënt is voor deze groep advocaten wel de belangrijkste bron van inkomsten en dat maakt ze te afhankelijk.

Het zou goed zijn als men zich binnen de advocatuur eens duchtig over dit probleem buigt en een einde maakt aan het bestaan van advocaten die voor hun levensonderhoud volledig afhankelijk zijn van wat strafcliënten hen betalen.

---

Dit artikel verscheen eerder vandaag ook op het Blog van Toon Kasdorp