De Duitse regering gaat tussen 2015 en 2019 200 miljoen euro pompen in de heropvoeding van Duitsers die ‘extreem-rechts’ gedachtegoed blijken te omarmen. Er stond al 100 miljoen gepland, maar SPD-minister van Familiezaken Manuela Schwesig wil dat dat bedrag verdubbelt.

NIet alleen gooit de Duitse overheid daar enorme bedragen tegen aan. Ook niet-gouvernementele organisaties (NGO’s) krijgen 200.000 euro elk om voor heel Duitsland lesprogramma’s te ontwikkelen. Hoe je moet leven in een migrantenmaatschappij, bijvoorbeeld. En meer van dergelijke projecten die mensen moeten overhalen hun oude ideeën bij het grof vuil te zetten en de moderne multiculti-maatschappij te omarmen. Want al is de multiculti formeel dood en begraven verklaard – de gelovigen er in zitten nog steeds op sleutelposities bij de overheid, en ze doen nog steeds wat ze altijd deden.

Overigens een vernietigend voorbeeld dat je mensen zo snel niet veranderen kunt.

Dat is overigens geen reden om je hierover niet bezorgd te maken. In veel landen in West-Europa is binnen anderhalve generatie de bevolking van normaal sociaal weerbaar omgevormd naar staatsgefixeerde hulpeloze stakkerds die zonder allerhande subsidies de weg in de wereld niet meer vinden kunnen. En dat is gebeurd door veel van deze zelfde clubs die nu in Duitsland de bevolking gaan heropvoeden. Mogelijk geloven ze zelf niet in de heropvoeding van de meest hardnekkige kernen van zelfdenkendheid, maar is het in de eerste plaats gericht op isolatie van de meute schapen die al wel onder invloed van een bepaald gedachtegoed is. Want op termijn levert dat hetzelfde resultaat op. Er zijn altijd mensen die zich niet laten bekeren. Historisch loste je dat op door ze een kopje kleiner te maken (verspreiding vh christendom, Franse revolutie, Bolsjewieken in Rusland), maar aangezien dat nu net is waar tegen men predikt, lost men het op via demonisering en sociale isolatie.

Overdreven? Als we het cordon sanitaire noemen klinkt het al heel anders. Acceptabel eigenlijk. Maar het is hetzelfde proces op kleinere schaal tegen mensen die potentieel meer invloed zouden kunnen krijgen. Eerst gooi je de tegenpartij op één hoop met meer erkende vormen van onsmakelijke sociale overtuigingen (islamofobie, zigeunerhaat, ultra-nationalisme, homofobie) waarmee je de tegenkrachten isoleert. Vervolgens houdt je ze weg van normale burgerrechten als demonstratierecht (Pegida) vrijheid van meningsuiting (door demonisering) en recht van vereniging (Verbied het salafisme! – onfris, maar om andere redenen) en uitsluiting van overheidsdeelname (beroepsverbod). Als het gedachtegoed eenmaal voldoende gemarginaliseerd is, kun je het negeren. De enkele luidruchtige volhouder sluit je op.

Het probleem met dergelijke overheidscampagnes is dat vrijwel nooit is vast te stellen waar voorlichting eindigt en propaganda begint. Dat is ook een maatschappelijk bepaald probleem. Veel van wat wij nu als normaal beschouwen, zou honderd jaar geleden zijn beschouwd als volstrekt waanzinnige linkse nieuwlichterij – waar we gelukkig geen aandacht hoefden te besteden want zo gek zouden we toch nooit worden.

Het is de wereld waaraan we gewend zijn, maar waaraan asielmigranten maar moeilijk wennen kunnen. Je kunt ze dat niet helemaal kwalijk nemen – opvoeding en zo. Maar het blijft verbijsterend dat men in plaats te proberen deze instromende mensenvloed onze maatschappelijke normen bij te brengen, er toe over gaat de autochtone bevolking in te peperen lief te zijn voor de nieuwkomers en hen te ontzien omdat de culturele schok hen te groot wordt. Hoe waar dat laatste is zal ik niet bestrijden, maar voor logisch denkende mensen zou het een reden moeten zijn de pijlen van de indoctrinatie daar op te richten.

Dat dat niet gebeurt toont dat dit een zelfdestructieve redenering is. De ironie is dat het bewijs van hun ongelijk zal komen uit de grootste uitdaging van haar voortbestaan waarmee onze maatschappij ooit is geconfronteerd. Zelf vind ik die prijs te hoog. Maar wie paradigma’s koestert als de eeuwig voortgaande verbetering, de ever closer union (EU) en de ongebreideld duurzame wereld zonder een rem te willen zetten op ongeremde bevolkingsgroei verdient mogelijk niet beter.

Eigenlijk is het tijd om te emigreren.