DE WERELD NU

Shame & scandal in di family

De baas van een grote havenstad die in het noodlot gelooft en dat de hele dag door probeert te bezweren met intolerante teksten en op een oosters tapijtje uitgevoerde dwangbewegingen met een knechtend karakter ‒ het spoort niet helemaal met onze zeden.

In de eerste scène spreekt de Marokkaan Ahmed Aboutaleb in Westerbork de jeugd belerend toe. De conservatieve islamiet, die het in Nederland heeft gemaakt, geniet van zijn rol. Hij wil de eerste islamitische premier worden.

Jeugdvriend en oud-NOS-correspondent Mustapha Oukbih zegt in de onlangs uitgezonden documentaire: “Hij heeft altijd zijn zin doorgedreven.” Zal het hem lukken nog hoger te komen? Nee, merkt Hannibal op, dit is “een man van het tweede garnituur die het ver heeft gebracht.”

Imposter syndrome
Behalve zijn middelmatigheid ‒ hij begon als journalist en klom op via voorlichtingsbanen bij de SER en het CBS, beroepsmoslim bij Forum, wethouder en staatssecretaris tot burgemeester van Rotterdam ‒ staat krampachtigheid Aboutalebs ambities in de weg. Journalist Oukbih, op wie de documentairemakers zwaar leunen omdat Aboutaleb zijn kaken stijf op elkaar houdt over zijn privé-leven: “Hij is bang dat hij door de mand valt.”

Misschien lijdt de burgemeester aan het imposter syndrome. Bij leden van minderheidsgroepen wordt het veroorzaakt door positieve discriminatie. Lijders aan dit syndroom schrijven hun prestaties toe aan externe factoren en niet aan eigen verdienste. Vermoedelijk is Aboutaleb een gevalletje Peterprinciple en beseft hij dat.

Iets te ver omhoog geknuffeld door de PvdA en de MSM. Daar overheerst het wensdenken over de multikulsamenleving, waarin immigranten ongeacht talent toegejuicht worden. Ook PvdA’er Frenk van der Linden gelooft erin, denk maar aan zijn kruistocht voor di-ver-si-teit in de media. Nog voordat we dit Aboutaleb zelf hebben horen zeggen, gebruikt hij instemmend het partijwoord ‘wij-samenleving’.

Liberale moslim
Er is veel gezegd over de twee gezichten van Aboutaleb, en of de documentairemakers erin geslaagd zijn het contrast daartussen goed te laten zien. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ze een aardig eind gekomen zijn. Frúnk vïn dòr Låndên mag een ijdele eikel zijn, die zelfs een fout rood (!) leren jasje draagt tijdens de opnamen, hij is wel een goede interviewer. Zijn verdienste is dat hij er als eerste in geslaagd is een barstje te tikken in het zorgvuldig door Aboutaleb opgebouwde en bij elk mediaoptreden weer gescripte imago als ‘liberale’ moslim.

In de auto zegt hij dat hij andersgelovigen tolereert en accepteert. Het komt er plechtstatig uit, zoals vaker wanneer hij de Nederlandse waarden prijst. Het lukt de traditionele moslim Aboutaleb niet altijd zijn autoritaire kant helemaal thuis te laten.

Hij herhaalt wat hij in 2000, in het programma De achterkant van het gelijk, zei en in 2006 weer tegen Opzij: dat hij graag wil dat zijn dochters met een moslim trouwen. Ook ditmaal voegt hij er plichtmatig aan toe dat hij hun keus zal respecteren. De druk die door Marokkaanse vaders op de partnerkeus van hun dochters wordt uitgeoefend, is een risicofactor voor zelfmoord.

Hommeles
Ingewijden zeggen dat de burgemeester thuis een djellaba draagt. Zo zet hij de knop om. Naar verluidt is het regelmatig hommeles in huize Aboutaleb; het gezinshoofd moet er niets van hebben dat twee dochters de sharia overtreden. Ze houden het met een ongelovige. Tweede generatie shame & scandal in di family.

In de linkse wereld ontstond grote ophef omdat de documentairemakers Aboutalebs zus ter sprake brachten. De verwijten van riooljournalistiek waren niet van de lucht. Hij was nog maar een humorloze, serieuze jongeman toen zijn vijftienjarige zus de hand aan zichzelf sloeg. Uit Marokkaanse schaamte wil Aboutaleb er niets over zeggen. Goed voor zijn open imago is dat niet.

Noodlot
Daarmee hebben de makers nog niet aangetoond dat de zelfmoord ‘maatschappelijk relevant’ is. Maar dan doet de interviewer een geniale zet: hij stelt de grefo-vraag. “Hoe is uw verhouding tot God?” Aboutaleb breekt zowaar en begint over zijn geloof te praten. Hij put er troost uit. Hij bidt twintig keer per dag (een hoop extra gebeden naast de islamitisch verplichte vijf). Over het familiedrama: “Het moest zo zijn. Het was het noodlot.

Behalve dat het opmerkelijk is dat de burgemeester van Rotterdam in werktijd zulk excessief bijgelovig gedrag vertoont, is een oosters-fatalistische burgemeester nieuws in een rationele westerse cultuur. De baas van een grote havenstad die in het noodlot gelooft en dat de hele dag door probeert te bezweren met intolerante teksten en op een oosters tapijtje uitgevoerde dwangbewegingen met een knechtend karakter ‒ het spoort niet helemaal met onze zeden.

Bij een overdreven vrome katholieke burgemeester die elke dag de rozenkrans bidt in zijn werkkamer zouden we ook op ons voorhoofd wijzen. Helaas laat Frénk van der Linden het na deze kansrijke wending afweten. Cherchez la femme: zo had hij veel dieper kunnen doordringen in het andere gezicht van Aboutaleb.  Multikul eerbied en een gebrek aan kennis over de islam en de Marokkaanse cultuur stonden een indringender begrip van de zieleroerselen van de populaire immigrant in de weg. In de islam speelt het zedelijk gedrag van vrouwelijke familieleden een cruciale rol. Wikipedia: “Haar zedelijke eer is gekoppeld aan de maatschappelijke eer van de mannelijke familieleden.

Familie-eer
In de Marokkaanse cultuur zitten vrouwen ‘achter het gordijn’ (de hijaab, Koran 33:53). Als meisjes zelfmoord plegen, doen ze dat vaak om aan uithuwelijking te ontsnappen of omdat ze als slachtoffer van verkrachting de familie-eer geschonden hebben. Ook het erop na houden van een niet-islamitisch vriendje tast de eer van de vader aan.

Het wekt daarom geen verbazing dat het partijgenoot Wouter Bos is opgevallen dat Aboutaleb worstelt met zijn dubbele loyaliteit. Zijn autoritaire, islamitische kant is onverenigbaar met het functioneren in een vrij, seculier land. Dat weet Aboutaleb en hij weet dat wij het weten. Om die spanning te verminderen, schermt hij gevraagd en ongevraagd met zijn loyaliteit aan Nederland, een loyaliteit die, zoals ik eerder schreef, vooral in dienst van zijn carrière in dit land staat.

Ischa en Theo zijn dood. Welke interviewer breekt door het cordon de honte heen?

2 reacties

  1. Cool Pete schreef:

    Vanaf het begin van zijn “optreden”, heb ik Achmed A. nooit geloofd [ en altijd tegen ‘m
    gewaarschuwd ]. Hij is een aalgladde , huichelachtige en verknipte islamist.

    Maar helaas vinden veel boven ons gestelde warhoofden dat heerlijk ………

  2. Erik schreef:

    Mooi artikel, van die zelfdodingen of eerwraakmoorden om de familie eer zou een statistiek en meldpunt moeten komen.
    Nu zwijgt de gelijkgeschakelde pers.
    We zullen ze moeten dwingen de feiten te publiceren, net als na 4 dagen gelukt is in Keulen.