Terwijl Rome brandt, doet het formeel bevoegd gezag alsof er niets aan de hand is. Hetgeen ons zou verplichten tot hetzelfde? Wat is hier geschift?

Een overheid die het gezag mist neigt er toe weg te kijken van wat ze niet behappen kan. Tegenwoordig bijna alles – behalve het afdwingen van bureaucratische sancties zonder belang. Een feitelijke parafrase van de navolgende onsterfelijke grap in het Transgalactisch Liftershandboek:

onze regering is een club die zo dom is, dat ze denkt dat als ze doet alsof ze iets niet ziet, het haar niet treffen kan.

De werkelijkheid ligt vanzelfsprekend een stuk minder genuanceerd, maar deze houding van de regering heeft niet alleen geleid tot een politiemacht die zich vooral zorgen maakt of ze niet discrimineert en onrechtmatig incrimineert als ze iemand van buitenlandse arresteert, in plaats van de orde te handhaven. Een gevolg is dat mensen die daarvoor bijna per definitie niet toe zijn bestemd[1] aan de bel moeten trekken:

De cijfers zijn overigens indrukwekkend. En groeiend:

Toch is het messenalarm zelf opnieuw een verkeerd signaal. Naar analogie van het vuurwapendebat zou de kwestie niet moeten zijn wie ze bezit, maar wie ze gebruikt. En die drempel is de afgelopen dertig, veertig jaar toch al aanzienlijk lager geworden. Het is bijna interessant – maar vooral hóógst onrustbarend – te moeten constateren dat de cultuur van agressie nu maatschappijbreed door begint te zetten. Het blijkt besmettelijk, dus:

Jongerenwerkers maken zich zorgen over de verharde straatcultuur en het wapenbezit onder jongeren. Ook ver buiten de grote steden zien ze de verheerlijking van geweld onder die groep toenemen.
“Na steekincidenten in de wijk of uit angst voor bewapende groepen in de buurt gaan steeds meer jongeren ook wapens dragen”, vertelt Dimitri van den Berg, jongerenwerker in een aantal Noord-Hollandse dorpen.

Meer de eufemisering van dit geweld neemt een nog hogere vlucht. Het woord ‘incident’ is wat mij betreft vrijwel onverdraaglijk geworden, maar je wordt er mee dood gegooid (sic) omdat de staatsomroep het beestje niet bij de naam durft te noemen. Ingewikkelder is het echt niet.

Identiek gaat dat zo met de meldingen van autobranden ieder jaar. Autobranden an sich halen nog maar hoogst zelden het landelijke nieuws – men kent de oorzaak en wil er niet over nadenken. Alleen als er een wat grotere serie plaatsvindt krijg je het soort mediareactie die zegt dat de overheid er eens serieus werk van zou moeten maken. Een Pavlov-reactie uit de krochten van iemands opvoeding, want het is iets weinigen echt interesseert. De rechters doen er toch weinig mee, schadevergoedingen krijg je niet en zelfs als er eventueel geld zou zijn staan de verzekeringsmaatschappijen toch voorop. Die hele werkelijkheid daarvan krijg je onder ogen als je de bron van onderstaand berichtje opzoekt.

Ja ja. Blablah. Alleen, met die laatste zinnen wordt precies het hele verhaal vertelt. Dit is niet meer dan een bureaucratische constatering. Echt-niets-anders. Wat meldt de NOS nu eigenlijk?

Vorig jaar is een recordaantal auto’s in brand gevlogen. Zeker 4941 auto’s brandden uit en dat is vergeleken met 2018 een stijging van 12 procent. Jaarlijks levert dit de verzekeraars een schadepost op van zo’n 50 miljoen euro.
Volgens het Verbond van Verzekeraars ligt het daadwerkelijke aantal autobranden waarschijnlijk hoger omdat leasewagens en WA-verzekerde auto’s niet zijn meegerekend.

Wil men er verder iets van weten?

NEE!!!

Autobranden ontstaan voornamelijk door brandstichting. Waarom het aantal is toegenomen, is niet duidelijk.

Ergo, men weet het wel; het zijn zij die niet genoemd mogen worden. Dus zeker weten wil men het voor geen goud – dat zou de populisten maar in de kaart spelen. De staatsomroep heeft zelfs het botte lef er aan toe te voegen:

De verzekeraars vinden de stijgende trend zorgelijk, omdat veel branden in woonwijken zijn. Zulke branden kunnen overslaan naar woonhuizen of andere auto’s en hebben een negatief effect op het veiligheidsgevoel van de buurtbewoners.

Waarom dat aantal branden is toegenomen? Ik stel voor te overwegen dat de pakkans nog kleiner geworden is, de populatie waaruit de brandstichters afkomstig is groeit en die steeds vijandiger tegenover hun omgeving komt te staan. Rome brandt, maar de inwoners ontkennen dat er iets gebeurd? Het is de praktijk van alledag geworden. Want veel brandstichters schijnen messen bij zich te dragen, en gericht fouilleren mag niet want dat heet “etnisch”.

En dus doet men maar niks. Behalve dit:

Het verbond van verzekeraars adviseert eigenaren om hun auto’s zoveel mogelijk op een plaats te parkeren waar licht is, bijvoorbeeld bij een lantarenpaal of buitenlamp.

Want die verlichting komt vanzelf aangeslopen, vanuit het duister?

Sic transit gloria mundi.

---

1. Mijn ervaring met jongerenwerkers is dat ze meestal tuig met het tuig zijn. Ook niet heel vreemd; contact leggen is anders erg moeilijk.

---

Over messentrekkers als “incident leest u dagelijks overal, over autobranden leest u hier meer.