DE WERELD NU

De rechter, Volkert en het donatisme

Bedreigingen, eenheid van prijs, een land van deugers, Academisch tuig, Stalinisme, Duitsland, Applestore overval, Olympische Spelen, Rechters, wereldregering, Oekraïne, Therapeutenangst, Qatar, Cultuur en politiek, Onveilig, basis, Politiek, Zwart, Overlast, Vrouwen en kinderen

Het donatisme – zo leerde ik in het tweede jaar van mijn geschiedenisstudie – was een ketterse (want geen mainstream geworden)  beweging in de vroege christelijke kerk. Het schismatische element was dat het de vraag stelde of de kwaliteit van de door een priester verstrekte sacramenten werd beïnvloed door diens persoonlijke voortreffelijkheid.

Het is niet moeilijk in te zien dat wie dat pad op gaat alleen maar in chaos kan eindigen. Het is hetzelfde een huwelijks counselor te wantrouwen omdat hijzelf gescheiden is. Natuurlijk kan er iets rammelen aan het oordeelsvermogen van de functionaris dat hem minder geschikt voor zijn baantje maakt, maar als je zo gaat beginnen weet je dat je nooit meer ophoudt. Net zo goed als dat pas na je dood duidelijk kan worden of je naar de hemel gaat, en daar zijn maar weinig levende mensen bij als getuige. De katholieke kerk liet het daarom niet lang voortduren.

Desondanks – en die voelde u ongetwijfeld komen – begint de vraag of rechters die geneigd zijn steeds meer toe te geven aan de eisen die Volkert van der Graaf stelt omtrent zijn behandeling wel geschikt zijn voor hun werk prangend te worden. En of ze  – mutatis mutandis – wel geschikt zijn voor de magistratuur. Ik citeer daarvoor graag uit de woedeaanval van Jan Dijkgraaf vanmorgen:

Jij mág zo’n gluiperige griezel zijn die eerst een deal sluit om ‘vrij’ te komen en vervolgens onderdelen van de deal die hem toch niet zinnen gaat aanvechten bij de rechter.
Het is dan aan mevrouw de rechter om je aan die deal te houden of niet.
De rechter kán de adviezen van het NFIP (waarom denk ik steeds: Bram Bakker?) en de Reclassering volgen. Hij kan ze ook naast zich neerleggen.

Jan legt de vinger op de zere plek. De rechter gaat er in mee niet de deal in haar geheel te blijven beoordelen, maar die stukje bij beetje te laten afbreken middels een herkenbare salami-tactiek. Telkens opnieuw wordt de deal gemodificeerd en daarna wordt die modificatie opnieuw aan een nauwkeurig onderzoek onderworpen. Dat doet vermoeden dat veel Nederlandse rechters niet langer naar het grote geheel kijken, maar zich graag verstoppen achter een vorm van juridische kommaneukerij waardoor het grote geheel uit beeld verdwijnt. En daarmee wordt de vraag wel degelijk actueel of uitspraken van deze rechters – zowel in deze kwestie als in de (hun?) toekomst – nog wel serieus moeten worden genomen. Ergo, of ze niet ontslagen dienen te worden.

En dan ga ik dus pertinent niet uit van gangbare complottheorieën, dat het Volkerts beloning is voor bewezen diensten. Al is dat het enige logische alternatief.

Donatus zou niet hebben geaarzeld.

7 reacties

  1. Piet Karbiet schreef:

    Daar heb ik al een tijd geleden een omschrijving voor bedacht; juridisch autisme.
    Juridisch zal het wel helemaal kloppen maar voor de toeschouwers ziet het er maar onlogisch en vreemd uit. (met oprechte excuses naar autisten, maar de meeste mensen kunnen mij wel volgen)

  2. Juvenalis schreef:

    @Piet Karbiet
    Deze autist begrijpt je 🙂

  3. Pascal Eshuis schreef:

    @Juvenalis

    ‘Dat doet vermoeden dat veel Nederlandse rechters niet langer naar het grote geheel kijken, ….’

    En niet alleen de rechters ook het O.M. heeft regelmatig last van bewustzijnsvernauwende tunnelvisie; de dode letter van de wet/procedures regeert veel te veel en helaas nauwelijks of niet het totaaloverzicht en het daadwerkelijk/grotere belang van de samenleving. Overzicht verschaffen, vandaar uit inzichten opdoen en ‘zaken’ in verhouding zetten, zodat o.a. (veel te) scheve verhoudingen voorkomen worden in deze zgn. rechtstaat doet er nauwelijks toe op het podium van strafrecht. ‘Juridisch haalbaar/juridisch verwijtbaar volgens de wet’ is het startpunt, middelpunt en de finish’ tenzij je een keer mazzel hebt of dat afdwingt (en dat is een groot risico nemen ten opzichte van het almachtige justitie deel van het overheidsapparaat dat het monopolie op o.a. dwang zichzelf geschonken heeft).

    Vraag @Juvenalis: Hoeveel plek (fte) is er voor een justitie-apparaat binnen een samenleving waar alles pais en vree is?

  4. Juvenalis schreef:

    @Pascal Eshuis

    Het grotere geheel in dit verband was dat van de opgelegde maatregel. Indien dat voor de edelachtbaren al een te groot onderwerp is, wordt cynisme de aangewezen weg deze mensen te bespotten en vervolgens met pek en veren te bestrijken.

  5. Hannibal schreef:

    @Pascal Eshuis – fte’s
    Dat roept bij mij de vraag op wat uw definitie van pais en vree is. En ik bedoel dat volledig serieus.

  6. Pascal Eshuis schreef:

    @Hannibal

    Mijn definitie van ‘pais en vree’ is waarschijnlijk dezelfde als die van U. Wat ik me, cynisch & achterdochtig, afvraag is: hoeveel baat heeft een justitie-apparaat bij een samenleving vrij van onrust/criminaliteit/etc. ? M.a.w. als er geen boeven zijn, zijn er dan boevenvangers nodig? Ergo: is justitie gebaat bij alles pais en vree of zijn zij dan werkloos?

  7. Hannibal schreef:

    @Pascal Eshuis
    Aha, ik zie waar u heen wilt. (Er waren meer opties.) Dat is niets om u zorgen over te maken, zelfs in het best geordende land is altijd behoefte aan goede rechtspraak. Momenteel is er een groot tekort aan tijd en competent rechtersvolk, en de strafrechtspraak is nog maar een heel klein deel van de gehele rechtspraktijk.