De gelijkheidshysterie nam gisteren een nieuwe wending met het gejank over de nieuwe SIRE-reclame over jongens hun ding laten doen. Ravotten is het woord van de dag.

Ravotten is een mooi jongenswoord. Ooit met hun poppen roze geschilderde tractortjes ravottende meisjes gezien? Het idee staat me wel aan, maar gezien? Nou, nee.

Dat jongens en meisjes van nature verschillend zijn – verschillen die verder gaan dan het al dan niet bezitten van wormvormige aanhangsels en een andere set chromosomen – blijkt een gedachte die te eng is om over na te denken. Waar is het in de opvoeding van deze meisjes mensjes mis gegaan? Want dat je verschillend bent mag kennelijk niet. MAG NIET! De verschillen van de hele wereld moeten erkend worden tot je *** uit je broek valt, maar het meest natuurlijke verschil dat er bestaat moeten we ontkennen?

De NOS noemt het gejank van de femihypers nu ‘discussie’, hetgeen betekent dat men zich dood geschrokken is van de reacties op een te als genuanceerd ervaren aanpak zoals nu door SIRE wordt uitgevoerd. Discussie? Ik plukte gisteren deze van Twitter, en dat kun je geen discussie meer noemen.

Onwenselijke stereotypering? Wie zit hier in de ontkenningsfase? Dat de weeë types direct beginnen over de meisjes aan wie dankzij deze campagne een paar weken ietsje minder aandacht wordt besteed herkent men de fixatie en de oogmerken van de reactie. Het mag helemaal niet over jongens gáán.

Jongens zijn potentieel bah, te wild en vroeger had je reclames – voor wasmiddelen natuurlijk – die dat nog goedpraatten ook. Voortaan mogen we het alleen nog over roze strikjes in het haar van kinderen hebben. Àlle kinderen! Geen discriminatie op geslacht, gewoon allemaal met een roze strik op het hoofd in de rij de school in, en braaf zijn. Brááf! Zodat weekdieren als meester Bart hun gebrek aan natuurlijk gezag niet hoeven te doen gelden.

Begrijp me goed: dat je tegenwoordig op school leert dat de verschillen tussen mensen er niet toe mogen doen, en dat je je daarnaar dient te gedragen vind ik prachtig. Maar dat je bij elke scheet de moderne internetversie van het aloude Ouders van NU moet raadplegen teneinde te voorkomen dat je bij je kinderen trauma’s veroorzaakt is bezopen. Niet elke vermaning is een trauma waard, en het horen van NEE is daar het voorbeeld par excellence van.

Toen ik mijn stiefdochter (toen ongeveer 9) vroeger naar school bracht leverde dat wel eens wat gegil op in de vroege ochtend. Ochtendhumeur. Kan iedereen hebben en is lastig om mee om te gaan. Maar toen een van de andere kinderbrengers – allemaal vrouwen natuurlijk – begrijpend en meelevend opmerkte dat dat de prepuberteit wel zou zijn, had ik het wel gehad. Na de peuterpuberteit, de pré-kleuterpuberteit, de kleuterpuberteit en nog een paar tijdvakken die ik gelukkig ben vergeten was ik het gedoe meer dan zat. Losjes merkte ik op dat we daar wel eens wat over hoorden, maar na goed overleg hadden besloten er niet aan mee te doen. En gaf vervolgens mijn stiefdochter nog een stevige uitbrander mee de klas in. Ze ging gedwee.

De verbaasde blik van die moeder waarin plotseling een opgelucht begrijpen doorbrak zal ik nooit vergeten. Evenmin als de drie opengevallen monden van de omstanders. Later heb ik nog eens gehoord dat meer mensen dat ‘niet mee doen’ eigenlijk wel een goed idee bleken te vinden. Als je praktisch bent is het leven nu eenmaal een stuk minder ingewikkeld. Een beetje ravotten met goede bedoelingen is allemaal prachtig, maar het moet geen gewoonte worden die de opvoeding verpest.

Geef je kinderen wat nette randvoorwaarden mee, stimuleer ze zich voor dingen te interesseren, en laat ze zich verder gewoon ontwikkelen zoals dat zo uitpakt. Daar wordt iedereen een stuk gelukkiger van.