Het berichtje is alweer een paar dagen oud, maar blijkbaar door veel mensen gemist. De publicatie was dan ook maandagavond. Minister Ploumen maakt geld vrij voor “het verminderen van kindhuwelijken, kinderprostitutie en hiv-besmettingen in ontwikkelingslanden.”

Nu is dit geen ongewoon bericht. We worden bij tijd en wijle gebombardeerd met berichten over allerhande extra goede daden van bewindslieden. Het ANP noteert het braaf, en kranten verspreiden die berichten vaak kritiekloos. Foto erboven, en hup, de site op.

Dagelijks werk.

En in het geweld van het grote lekken op weg naar Prinsjesdag vallen veel berichten sowieso niet na te trekken, al werd Ploumen vorige week nog betrapt op een aankondiging, die per saldo waar was, maar al anderhalf jaar terug besloten. Goede bedoeling, maar geen extra geld, zo bleek. Nieuwshoereerderij. En het publiek leest de koppen, en denkt o ja.

Maar met dit bericht was toch iets interessants, want Ploumen maakt in vijf jaar 215 miljoen vrij. Geen kattenpis. Nòg interessanter werd het onderaan het bericht:

Aidsfonds, Cordaid, Plan Nederland, Rutgers, Save the Children, Stichting Kinderpostzegels en Terre des Hommes gaan een partnership aan met de Nederlandse overheid. De organisaties krijgen tussen de 15 en 50 miljoen euro.

Cordaid, Terre des Hommes? Waren dit geen organisaties die eerder dit jaar te horen kregen dat ze hun organisaties drastisch moesten inkrimpen, waarop een ontzettend gehuil ontstond over ‘vernietiging van kapitaal‘?

Ja dus.

Ongetwijfeld zullen we met Prinsjesdag te horen krijgen hoe Ploumen dit financiert, en waar het geld vandaan komt. Dat het geen doelen zijn waartegen je bezwaar kunt hebben valt moeilijk te ontkennen. Dat het altijd zo wordt gepresenteerd, evenmin. Dat het uiteindelijk over enorme bedragen gaat die via de gehaktmolen over zoveel schijven worden verdeeld, dat vooral beleidsmedewerkers er beter van worden, is altijd weer waar het op neerkomt.

Ploumen heeft de weg naar de ouderwetse manier van het optuigen van Nederlandse hulporganisaties die zelf het meest profiteren van hun eigen goedheid teruggevonden. We wachten Prinsjesdag maar eens af, maar ik voel een stevige misselijkheid opkomen.