We zijn hier in Nederland in het algemeen goed op de hoogte van wat er in Duitsland, Engeland en de Verenigde Staten gebeurt. We kennen os buitenland.

Maar ook Frankrijk en Italië houden we nog wel zo’n beetje bij; van de andere EU landen weten we veel minder, ook niet van ons buurland België. Dat is eigenlijk wel raar. Met België zitten we in de Benelux, het is na Duitsland onze belangrijkste handelspartner en we delen een groot deel van onze geschiedenis met de Belgen. Ooit waren Nederland en België één land.

Na de Franse revolutie en in de tijd van Napoleon is geprobeerd om de eenheid in de Lage Landen te herstellen, maar Noord Nederland bleek niet erg geïnteresseerd en in België werden Hollanders gehaat. In 1830 kwam er daarom een definitieve scheiding en die lijkt sindsdien onomkeerbaar. De laatste tientallen jaren is België langzaam bezig uit elkaar te vallen en hoe weinig de buurlanden ook in dat proces geïnteresseerd lijken te zijn, ze gaan er toch mee te maken krijgen.

België is sinds 1993 een federale staat. De soevereiniteit ligt bij de federatie, maar belangrijke bevoegdheden zijn toevertrouwd aan de delen. België bestaat nu uit gewesten en gemeenschappen, hoewel de Vlaamse Gemeenschap en het Vlaams Gewest vanaf het begin zijn gefuseerd.

De indeling in gemeenschappen en gewesten hangt samen met de indeling in taalgebieden. De Nederlandstaligen, Franstaligen en Duitstaligen vormen ieder een aparte gemeenschap: de Vlaamse, de Franstalige en de Duitstalige gemeenschap. Elk taalgebied vormt een of meer gewesten behalve het Duitstalige : het Vlaamse gewest, het Waalse gewest en het Brussels hoofdstedelijk gewest. De Duitstaligen zijn bij het Waalse gewest ondergebracht. De Vlaamse gemeenschap noemt zichzelf Vlaanderen, het Waalse gewest Wallonië en de Franse Gemeenschap de Federatie Wallonië-Brussel. Veel ingewikkelder kan het niet voor zo ’n klein land, zou je zeggen.

Vlaanderen is een van de sterkste economische regio’s van Europa, Wallonië is een achterlijk gebied, waar een taaltje wordt gesproken dat een normale Fransman niet verstaat. Brussel is een Europese stad. Van oorsprong is zij Vlaams maar de gemeenschappelijke taal in de stad is Frans.

De Belgen willen splitsen omdat de drie delen in cultureel en economisch opzicht steeds verder uit elkaar aan het groeien zijn. De drie delen horen al bij elkaar sinds de tijd van Philippe le Bon in de hoge middeleeuwen. Zo ’n scheiding, van iets dat zo lang een eenheid is geweest, gaat hoe dan ook pijn doen. Bovendien is men het oneens over de manier waarop men uit elkaar zou horen te gaan.

Als buitenstaander zou je zeggen, geef Brussel aan de EU en Wallonië aan Frankrijk en dat kleine Duitstalige stukje aan Duitsland. Vlaanderen moet dan maar kiezen of ze alleen door willen of zich bij Nederland voegen, Maar Frankrijk wil Wallonië niet en Wallonië denkt op eigen houtje niet te kunnen overleven.

Ik weet niet of ze dat goed zien. Toen Tsjechië en Slowakije gesplitst werden, dacht de rest van de wereld ook als dat maar goed gaat. Slowakije stond tot Tsjechië als Wallonië tot Vlaanderen. Maar die scheiding is eigenlijk uitstekend gegaan. Toen men in Bratislava een maal eigen baas was, stak men de handen uit de mouwen en was het land in een of twee decennia welvarender dan het ooit tevoren was geweest. Iedereen was stom verbaasd.

Zo zou het ook met Wallonië kunnen gaan. Als het heilige moeten er eenmaal is, kunnen mensen altijd meer dan ze zelf dachten en dat zou hier ook wel eens het geval kunnen zijn.

---

dit artikel verscheen erder op het Blog van Toon Kasdorp