O tempora, o mores betekent: wat een tijden, wat een zeden, en is een uitspraak die een sterke verwantschap heeft met iets als hoofdschuddend: die jeugd van tegenwoordig toch!

Het wordt oud-bewindslieden verboden om binnen twee jaar na hun vertrek als bewindspersoon al te gaan lobby’en bij hun oude werkplek.

Eerlijk gezegd is dit vrij verbijsterend. Deze regelgeving is blijkbaar nodig. Dat is een ontstellend idee als je er even rustig over nadenkt.

Er zijn dingen die je niet in verboden zou moeten hoeven gieten, omdat het voor iedereen vanzelf spreekt dat je zoiets niet doet. Gewoon: niet. Dat het lobby’en bij mensen die vroeger onder je gewerkt hebben iets heel kroms heeft is toch niet zo moeilijk te begrijpen? Nog even afgezien van de verhoudingen die toch al bestonden doet het heel ongezond aan.

Dat men dit verbod nu nodig acht is een signaal van de zwakkere morele vermogens van onze huidige politici. Pure normvervaging. Maar als je tijdens je politieke carrière al blijk gegeven hebt van een buigzame ruggegraat, en je belangrijkste doel niet de publieke zaak was, maar het verworven van een goedbetaalde vervolgcarrière, dan is het ook weer niet helemaal verbazingwekkend dat dit nodig blijkt. Het is een veeg teken des tijds.

Mooier kan ik het niet maken.