Noord-Korea – het dilemma van de USA
De provocaties van Noord-Korea tegenover de USA hebben een diepere bodem dan wij geneigd zijn te beseffen, en gaan verder dan de strapatsen van een overmoedige jeugddelinquent die onwaarschijnlijk gelukkig is met zijn gokjes.
De duiding van de Amerikaanse politieke veteraan Pat Buchanan is uitermate lezenswaardig, zoals curieus genoeg veel vaker. Buchanan was i zijn tijd het onredelijk christelijke alternatief voor Reagan, maar heeft zich in recente jaren ontpopt tot een buitenlandcommentator met aanzienlijk doorzicht. Hoewel hij qua buitenlandse politiek achter president Trump staat, is Buchanan veel vrijer zich te uiten over de dilemma’s waarmee de Amerikaanse president zich geconfronteerd ziet, en hoe hij moet omgaan met de politiek erfenis van de twee a drie neoneoconp-residenten voor hem. Dat geeft niet alleen een ander perspectief dan u van veel MSM verkrijgt, maar is ook fundamenteel anders dan de officieel uitgedragen politiek van het Witte Huis, waar deze dilemma’s al uit zijn weggefilterd.
Het punt dat Buchanan vandaag herhaalde, was dat de USA zich niet kunnen veroorloven in te grijpen in Noord-Korea op straffe van grote aantallen Amerikaanse levens, alsmede de levens van bondgenoten. Tezelfdertijd kan de USA zich niet veroorloven niet in te grijpen, op straffe van gezichtsverlies en groot verlies aan internationaal prestige en invloed. Beide zulle grote schade toebrengen aan Trumps presidentschap, maar het is niet eenvoudig te zien hoe hij zou kunnen ontkomen aan een keus voor één van beiden.
Wat Buchanan’s columns bijna presidentieel maakt, is zijn oog voor de interactie van binnen- en buitenlands politiek van de USA. Dat is iets dat in de USA – en niet alleen daar, welbeschouwd – veel zeldzamer is dan je verwachten zou van een land dat zo sterk betrokken is bij de wereldpolitiek. Zonder het letterlijk uit te spreken laat Buchanan zien, dat de Russische reactie vandaag die in gaat tegen de harde toon van de USA, zijn achtergrond heeft in zowel de hypocrisie als het opportunisme van die eerdere neoneocon-presidenten, en dat de USA nu daarvan de rente zal oogsten.
De Amerikaanse regering geeft nu vooral lucht aan haar frustratie, dat Kim Jung-un onverschrokken door pokert met een gezicht alsof hij winnen gaat. Maar dat is immers ook wat er gaande is: zolang Ki niet verliest wint hij. En zolang de USA niet wint verliest zij: macht, prestige en veiligheid op de koop toe.
Slechts een militair ;platwalsen van de NoordKoreaanse mug kan die belediging uitwissen, maar ten koste waarvan zou dat moeten gebeuren? Zo twijfelt Washington verder over een probleem dat men al te lang liet rotten ten faveure van beter klinkende hobbies van de neoneocons, en nu te gevaarlijk geworden is om te steriliseren door het mes er in te zetten.
Geen weddenschappen met mij hierover, alle opties blijven op tafel.
Meer over de Noord-Korea crisis vindt u hier.
Er is maar één optie: Noord-Korea Regime ten kosten van alles vernietigen. Grote kans dat China mee zal doen, En Rusland kan zich door de hypocriete politiek van de Trump-voorgangers zich veroorloven achteruit te leunen en de grote vredisstichter uit te hangen. Niet leuk maar we moeten er doorheen.
Dat geldt natuurlijk ook wat betreft de oorlog die west-europa een keer zal moeten uitvechten met de Islam.
@dick H.ahles. Mee eens.Een veenbrand stopt anders nooit.
De macht achter Noord-korea is : China.
China: ook een burokratische, kommunistische diktatuur; wil super-power no 1. worden.
Noord-Korea is het probleem van de hele Westerse wereld; vooral van Europa.