De benoeming van de voorganger van de ontslagen FBI-directeur Comey als speciaal aanklager in het onderzoek naar het al dan niet beïnvloeden van de Amerikaanse verkiezingen in november is een sterke zet. Aan de integriteit van Robert Mueller wordt door geen van beide grote partijen getwijfeld.

Binnen de Amerikaanse rechtspleging is een speciaal aanklager zo goed als onaantastbaar voor politiek ingrijpen. Dat vergroot de kans dat een integer mens daadwerkelijk de waarheid boven tafel krijgt aanzienlijk, en dat zou iedereen moeten toejuichen. Of dat juichen ook daadwerkelijk unaniem zal plaatsvinden als het onderzoek waarop Mueller nu toezicht houden gaat is afgerond blijft een open vraag, want daarvoor zijn de beschuldigingen te scherp geworden, en is de hysterie tot een te hoge temperatuur opgelopen. Ook daarom is het belangrijk een ervaren onderzoeker op dit dossier te zetten – hoe langer het duurt, des te meer kans er ontstaat op verdere escalatie.

Het Amerikaanse ministerie van Justitie heeft oud-FBI-directeur Robert Mueller benoemd als speciaal aanklager voor het onderzoek naar mogelijke inmenging van Rusland bij de verkiezingen in de Verenigde Staten.

Formeel is de speciale aanklager benoemd door het ministerie van Justitie, maar het is moeilijk denkbaar dat Trump er niet tevoren van in kennis is gesteld.

Speciaal aanklager Mueller is benoemd door plaatsvervangend minister van Justitie Rod Rosenstein, dezelfde man op wiens advies volgens het Witte Huis FBI-directeur James Comey werd ontslagen.

(..)

Dat Rosenstein gaat over het benoemen van een speciale aanklager en niet minister van Justitie Jeff Sessions komt omdat die laatste lid was van Trumps campagneteam. Sessions heeft zich verschoond van onderzoeken naar banden tussen het team van Trump en Rusland om de schijn van belangenverstrengeling tegen te gaan.

Van Mueller hoeven geen politieke cadeautjes te worden verwacht, wie 12 jaar onder verschillende presidenten heeft gediend weet hoe hij zich daarvan vrij moet houden.

Escalatie is sowieso hèt woord van de eerste vier maanden van Trumps presidentschap. Dat valt zowel de president als de beide grote partijen te verwijten. Dat de Democratische partij door het maar niet achter zich kunnen laten van de verkiezingsuitslag daaraan de grootste schuld draagt is evident, maar geen reden voor de Republikeinse partij er niet wat eleganter mee om te gaan.

Het is bijna komisch zoals de NOS (eerste link) er over bericht. Nog steeds is de focus van onze staatsomroep gericht op het ‘kwaadwillende monster’ Trump. Daarover schreef ik gisteren al, en het voelt als een journalistieke blamage voor ons land om te zien hoe ik daar steeds verder gelijk in krijg. Het is van een tenenkrommende krampachtigheid die het woord ‘journalistiek’ onwaardig is.