Gelijkheid en individuele rechten gaan niet samen. De voorlopers van zowel linkse als rechtse denkers erkenden dat. Zo niet de moderne progressieve schizofrenie.

De logica daarvan raakt het hart van het modern linkse denken, dat primair een aanval is op de natuurlijke wijze waarop zaken zich naar omstandigheden voegen. Dat het moderne progressieve denken aan logica ontbreekt zou ook nauwkeurige lezers van Karl Marx duidelijk moeten zijn; zelf snapte Marx dit probleem wel. Maar nee.

Net zo min als progressieve politici zich daadwerkelijk hebben verdiept in de redenaties die Keynes tot de door hen omhelsde theorieën bracht (die ze vervolgens middels cherry-picking ontdeden van elke logica), zo weet de modern linkse nitwit weinig van de logica achter zijn eigen cultuurmarxistische gedachten: hij (of het) combineert bij voorkeur de zaken die hem (of het) het beste uit lijken te komen, en bouwt daarop een eigen ideologie.

En staat vervolgens verbaasd dat het niet blijkt te werken, en rechtse denkers hem (of het) intellectueel de loef af steken. Wat ook weer niet heel erg verbazen mag van mensen die hun ideologie vooral baseerden op emoties en de gevoelens die zij diep van binnen bij zichzelf menen te ontwaren. En dat als ‘de nieuwe waarheid’ aan de mens willen brengen.

De ontkenning van de mogelijkheid van deze combinatie van gelijkheid en individuele rechten is precies waarop George Orwell doelde toen hij in Animal Farm zijn beroemde quote “Some are more equal then others” produceerde. Het is de uiteindelijke consequentie van een redenatie die links al in het Interbellum ontwikkelde, maar nooit diep in de ogen dorst te zien.

Een gevolg dat ook doorklinkt in het gemis aan intellectuele bagage dat rechters er toe brengt de Mensenrechten oppervlakkig te interpreteren. Gelijkheid voor de wet is niet hetzelfde als gelijkheid tussen mensen, een nuance die veel rechters ontgaat. Mettertijd is het recht op eigendom op deze wijze steeds nadrukkelijker ondergraven. Dat selectieve groepen een collectief recht op eigendom kunnen hebben (zoals een natiestaat) is vanuit links perspectief een gruwel – een belangrijke reden waarom nationalisme ‘rechts’ is.

Dat rechters daardoor intussen het idee hebben geïnternaliseerd dat het mensen die zich als vluchteling melden aan niets mag ontbreken dat de leden van het collectief ‘bezitters van een natiestaat’ bezitten is een verder uitvloeisel. Kloppen doet het van geen Kant. Niet alle gelijkheid kan met gelijkheid worden toegepast. Niettegenstaande dit feit blijft men pogen de schijn van gelijkheid steeds verder aan iedereen op te dringen.

Dat de positie van hen die dit pogen door te dringen per definitie hun eigen ongelijk bewijzen is een nuance die niet tot hen doordringt.

Gelijkheid staat op gespannen voet met èlke individualiteit. Als iedereen er hetzelfde uitziet qua lijf, leden, kleding en gedrag, wordt een potlood achter je oor een daad van verzet.

---

Gelijkheid kwam op Veren of Lood eerder ter sprake. U vindt dat hier.