Een van de leukste misverstanden die je met mensen hebben kunt, is de beschuldiging links of rechts te zijn. Niet zelden komt het er op neer, dat men probeert aan te geven dàt te zijn, wat in eigen ogen het meest moreel wenselijk wordt geacht. Heeft dat wat te maken met de werkelijkheid? U vindt hier een antwoord.

Een zeer verwarrend probleem als je ouder wordt in een tijd dat het politiek paradigma veranderde, is te bepalen of je nu links, rechts of onbepaald bent. Punten die lang door een bepaald kamp werden verdedigd, kunnen met het kantelen van het paradigma plots van kamp blijken te zijn veranderd. Heel verwarrend als je daarop niet bedacht was. Bepaalde vrijheden zijn daarvan prachtige voorbeelden, die over het algemeen door de heersende opinie bestreden worden. Want niet iedere omwenteling brengt wat men er van verwacht.

Een klassiek wordend voorbeeld is de Vrijheid van Meningsuiting (VvM). Was dit in de jaren vijftig en zestig nog een strijdpunt waarvoor linkse mensen riepen zich hard te maken, sindsdien is er veel veranderd. Het afwijzen van veel (voorheen) linkse dogma’s brengt mensen in verwarring, en dat is niet onlogisch, aangezien het rechtse paradigma aangaande maatschappelijke wenselijkheid een lange periode had geheerst.

Wellicht, en ik zeg dit met een groot voorbehoud, kun je zelfs stellen dat linkse meningen zich al heel snel laten herkennen door het tempo waarmee men er van afwijkende gedachten probeert te onderdrukken. Ik noem even kort de seksuele vrijheid (waartegen het fanatieke feminisme te hoop liep), de milieudiscussie (heden) en de verklaarde broederschap onder de mensen, waarvan al tijdens de Franse revolutie bleek, dat die in ieder geval niet gold voor de Franse adel, die een kopje kleiner de geschiedenis in ging. De VvM is in dat verband een beetje een hangend onderwerp, omdat iedereen beseft dat een nieuwe omwenteling het belangrijk maakt haar te behouden, terwijl een al te openlijke erkenning van dat recht teveel stokpaardjes onderuit zou kunnen halen. Het is daarmee ook het meest pijnlijke waarmee je de tegenpartij onderuit zou kunnen halen.

Allerhande verboden die zijn gerelateerd aan andersredenerende concepten willen door de heersende mening nog wel eens onderdrukt worden, eenvoudig omdat een grotere bekendheid ervan niet als prettig ervaren wordt. Maar het grootste probleem hiervoor is welbeschouwd voor de zelfverklaarde vrijdenkers. Want als een paradigma kantelt, ontstaan nieuwe taboes, waar die eerder juist werden bezien als doorbraakgedachten.

Hier vindt U meer over dit onderwerp.