Kübler-Ross in het islamdebat
Er zijn van die zaken die men op school leert en waarvan men denkt: “Waar ben ik hier nu mee?”. Dan gebeurt er iets en borrelt deze kennis terug boven.
Ik had dit wanneer ik een tweet las van premier Charles Michel, een quote van zijn toespraak op Koningsdag voor het parlement na de massamoord in Parijs. In welke fase van rouw volgens Kübler-Ross zit hij en andere islamontkenners?
Ontkenning
Bovenstaande is eigenlijk een retorische vraag, het antwoord zit in de vraagstelling vervat. Charles Michel zit in de ontkenningsfase, een psychologisch afweermechanisme door een trauma dat hij niet aankan. Hij ontkent datgene wat recht voor zijn neus staat. Lees en huiver:
“Terroristen beweren te moorden in naam van Allah. Ze liegen. Niemand doodt in naam van religie.”
Dit is een waanzinnige uitspraak die elk boerenverstand te boven gaat. Is dit de man die op het internationaal toneel België moet vertegenwoordigen? Het trauma is maar ten dele te verklaren door de gebeurtenissen van vorige week zaterdag. Als ik even huis-, tuin- en keukenpsycholoog mag spelen, dit is de ergste vorm van cognitieve dissonantie dat ik ooit heb gezien.
Er is geen twijfel, zelfs een imam uit Nederland (altijd Nederland want Vlaanderen is te politiek-correct voor deze vorm van waarheid) bevestigt het, de islam heeft te maken met deze aanslag. Het liedje dat moslims zich niet hoeven te distantiëren is definitief uitgespeeld (in Vlaanderen, zo achter-lijk politiek-correct, gebeurt dit wel). Punt. Dit hoeft geen verdere uitleg, geen gemaar. Het is zoals het is.
Wat Charles Michel zijn cognitieve dissonantie ook niet bevordert, is het feit dat het gepland is recht voor zijn neus, in Molenbeek, door buitenlandse media genaamd de jihad-hoofdstad van Europa. Het laks beleid van de lokale PS-baronnen om islamitische stemmen te ronselen maakt heel België ten schande. Nu stoer alles gaan opkuisen (en dan nog keihard op de bek gaan) zijn vijgen na Pasen.
Charles Michel is dwaas maar we kunnen nog een trapje lager gaan in de ontkenningsfase, ik noem het de apologeetfase. “‘Er zijn meer jihadi’s uit Denderleeuw dan uit Molenbeek“. Deze uitspraak komt van een schrijver die een boek over Molenbeek schreef en enkele weken geleden nog stelde: “Molenbeek bestempelen als hofleverancier van jihadi’s is pure stemmingmakerij.” As we speak zijn er massale huiszoekingen aan de gang in Molenbeek en is heel Brussel onder terreurniveau 4. Feiten ontkennen is één ding, staalhard liegen en vergoelijken is een heel ander.
Volgens Kübler-Ross zoekt men na de ontkenningsfase de feiten, de waarheid. Tot mijn spijt is het overduidelijk dat de linkerzijde dit nooit gaat doen. Nee, die sukkelen recht in de volgende fase.
Woede
Woede is de tweede fase. Men is gefrustreerd, men begint te protesteren, men valt de boodschapper aan en men probeert de schuld in andermans schoenen te schuiven. Dit is wederom zo herkenbaar bij de progressieven.
Volgens een opinie op Kif Kif (de multiculturele nagel in de autochtone doodskist) ligt de schuld van de aanslag van Parijs niet bij IS. IS wordt geminimaliseerd als het product van het Westen door de oorlog in Irak, niet door de islam. Meer zelfs, de terreur van IS wordt gelijkgesteld met de “terreur” van het Westen. Mocht deze persoon in de jaren 40-45 hebben geleefd… (sorry voor de Godwin). Sommigen bakken het zelfs zo bruin dat ze blij zijn dat het Westen eens voelt hoe het is om moslim te zijn in een moslimland.
Als links niet zichzelf aan het kastijden zijn, dan zijn ze wel de in hun ogen domme, achterlijke massa aan het geselen. Zo vindt The Guardian dat de terroristen een voedingsbodem hadden van werkloosheid, sociale achteruitstelling en racisme. Die afgezaagde racisme-plaat blijft maar gedraaid worden. Waarom is België een broeinest van terrorisme? Natuurlijk omdat Belgen de überracisten van Europa zijn, niet omdat moslims in België één van de meest fundamentalistische van Europa zijn.
Buiten de militaire interventies, het racisme en de sociaal-economische situatie van de knuffelterroristen zijn wij allen schuldig aan de radicalisering door het koloniaal verleden (aldus Republiek Allochtonië, de facto het Nederland van morgen volgens Martin Bosma’s boek) maar natuurlijk vooral door Wilders en zijn islamofobie. Met het vingertje wijst links op de verrechtsing van het debat. Links is dus meer begaan met de islamofobe backlash, een verlies aan stemmen en toekomstig slachtofferschap van de moslims dan van het zeer recente slachtofferschap van het islamofascisme.
Het is dus overduidelijk dat links in een woedefase zit. Hun woede is wel degelijk niet gericht op de daders maar op de rest van de bevolking, die is inherent racistisch en islamofoob. Zelfhaat ten opzichte van het verleden is hen ook niet vreemd. De cruciale vraag in deze fase is dan ook: “Waarom haten we onszelf?“.
Onderhandeling
De derde fase is de onderhandelingsfase. Men gelooft door te onderhandelen dat men alles kan vermijden. Men begint een compromis te zoeken, of in extreme mate gebruikt men chantage. Ook dit stadium is in het islamdebat.
De extreemste islamontkenners geloven in een gematigde islam, een zogenaamde “Europese islam”. Ironisch genoeg, een dag voor de aanslagen in Parijs gaf een liberale denktank een pleidooi voor een Europese islam. Het klonk nog zo positief, zo progressief, zo optimistisch:
“Beide kampen [de islamitische en de islamkritische] miskennen de realiteit die as we speak tot stand aan het komen is. Het ontstaan van een Europese islam is een ontwikkeling die allang plaatsvindt en die niet af te stoppen is. En zowel vanuit islamitisch als vanuit islamkritisch perspectief is er ook geen reden dat men zich daar zorgen over dient te maken, omdat zowel voor de islam als Europa de Europese islam een zegen is.”
Wie vooral de laatste zin leest na Parijs moet toch wel een zeer wrange nasmaak hebben. Liberalen ontkennen de realiteit die as we speak tot stand komt: een balkanisering van West-Europa. Desondanks wordt de Europese islam na de aanslagen nog duchtig geponeerd als de oplossing door imam Laytouss.
Ik geef een kort en krachtig antwoord: “Wie houdt wie voor de gek?“. Een hervorming van de islam juich ik zeker toe, maar dit is een langetermijnoplossing en eentje die misschien zelfs nooit gaat plaatsvinden. Ik sta hier zeer sceptisch over: de fundamenten van de islam staan in de weg en dan is er nog de vraag of het überhaupt nog islam mag genoemd worden. Hoe dan ook, men kan aanslagen zoals in Parijs niet voorkomen door de islam te hervormen. Daarvoor keert de religieuze tanker te traag.
Depressie
De voorlaatste fase is de depressie. Men gooit de handdoek in de ring en men gaat wat snikken in een hoekje. Men isoleert zichzelf; door zichzelf af te sluiten van de werkelijkheid probeert men die werkelijkheid niet te aanvaarden. De facto gaat men in een illusie beginnen te leven.
In het islamdebat is dit overduidelijk. Na de ontkenningen, woede-uitbarstingen en (gefaalde) onderhandelingen denkt men door zich terug te trekken dat men de problemen van zichzelf oplossen. Links gelooft heilig dat een terugtrekking uit het Midden-Oosten een oplossing biedt. Een militaire interventie zou IS kunnen provoceren en meer trauma’s veroorzaken.
Het zit in de psyche van links: wanneer links geconfronteerd wordt met islamgeweld dan is het altijd de schuld van het Westen met diens interventies in het Midden-Oosten. Islamextremisten zijn altijd slachtoffers die strijden voor rechtvaardigheid en tegen westerse tirannie. Irak is het typevoorbeeld hier: onder valse voorwendsels zijn Bush & Blair in een militair avontuur gestapt met verregaande gevolgen en leed. Deze oorlog heeft diepe wonden geslagen en elk animo om te interveniëren in het Midden-Oosten gefnuikt.
Het Westen had zeer zeker niets te zoeken in Irak, daar geef ik links gelijk in, maar de vergelijking met de gebeurtenissen nu loopt hier mank. Er is een reële dreiging vanuit IS nu, één die niet geneutraliseerd kan worden zonder een militaire interventie. Geen appeasment, geen soft power, geen Chamberlain, Daesh is de NSDAP van de jaren 40.
De associatie met de wereldoorlogen doet zwak links bibberen. Ik wil geen Derde Wereldoorlog zeggen linkse jongeren. Ik zeg: die is er al! Die is er al sinds de geboorte van de islam, dat enkel vrede (oh de ironie!) neemt met totale wereldheerschappij en onderwerping van alles en iedereen in naam van hun imaginaire Allah.
Als een land dan toch eens de oorlog verklaart aan IS (zelfs al is het symbolisch), dan staan de linkse pacifisten op om het staatshoofd te verguizen. Zo ook David Van Reybrouck, die Hollande neersabelt als een Bush 2.0. Of erger, Orwelliaans worden dader slachtoffer en slachtoffer dader: een westerse interventie wordt op dezelfde hoogte geplaatst als IS.
Oorlog lost niets op, handen af van IS, dat is het devies van laf links. Niemand mag zichzelf verdedigen, iedereen moet depressief zijn samen met emolinks. We moeten ons wentelen in het verdriet, we moeten in de put van de machteloosheid vallen. Als na hun opgeklopte hysterie de mensen echt bang worden, dan gaat links terug naar fase twee – woede – want islamofobie is ten strengste verboden. Dan moeten we opeens niet meer bang zijn, dan moeten we naar de volgende fase.
Aanvaarding
De vier vorige fasen zijn dodelijk tegenover vijanden die de christenen willen vernietigen. Maar er is een fase die nog dodelijker is: de aanvaardingsfase. Deze volgende fase is de facto een capitulatie. Men aanvaardt van de gebeurtenissen zoals ze gebeuren. Men probeert daarna verder te leven. Ze worden als onvermijdelijk bestempeld, als onderdeel van het leven.
Links doet dit ook. Natuurlijk accepteert zij niet de realiteit: de islam is een imperialistische religie, multiculturalisme is gefaald en Europa zit vol. Nee, de aanvaarding van hun versie van de gebeurtenissen luidt: “Migratie is als verkeer“, “Diversiteit is realiteit” en “Jihad kan een streven naar vrede worden“.
De facto is aanvaarding vooral meer illusies. Illusies over de niet zo mooie kantjes van de islam, de motieven van IS en vooral wie de vijand is. Ilussies zoals: “nationalisten zijn het probleem, niet de islam!”,”Als iedereen Arabisch leert dan lossen de problemen zich op“,”Herten en everzwijnen zijn dodelijker dan IS-terreur“(nota bene op de openbare televisie gezegd!), “Vlaanderen moet Brussel en zijn potentieel dringend omarmen” en last but not least, het toppunt van cynisme: “Terreur kun je niet los van klimaatverandering zien“.
Ik kan uren, dagen, maanden, zelfs jaren hierover doorgaan. Stuk voor stuk zijn dit opinies die in Vlaamse “kwaliteitskranten” verschijnen. De wegkijk- en ontkencultuur is in Vlaanderen sterk en werkt verstikkend. Voor eerlijke analyses moet men vooral naar het buitenland gaan (een mooie opsomming hier en hier). Opiniërend Vlaanderen aanvaardt te veel uitwasemingen van de islam en vergoelijkt het op de meest verschrikkelijke manieren.
Conclusie
Deze psychopathologische fases van rouw – ontkenning, woede, onderhandeling, depressie en aanvaarding – gebeuren simultaan en manisch flip-flopt links door elke fase. De ene dag zijn ze depressief en staan ze luid snikkend “Pray for Paris” te roepen, de volgende dag ontkennen ze met klem wie de daders zijn. Het islamdebat is hierdoor totaal vergiftigd en verziekt, men kan niet meer taboeloos en rationeel de gebeurtenissen bekijken en oplossingen formuleren. Hopelijk worden de Vlamingen na al de internationale kritiek wakker en steken ze die linkse narren in het metaforische gekkenhuis.
——————————————————————————————-
Dit stuk verscheen eerder ook op De Mondige Student
De Westerse beschaving ontkent dat zij levensmoe is, dat zij niet weet wat haar doelen zijn, en dat zij geen respect voor zichzelf kan opbrengen. Glunderend duwen de volgelingen van Mohammed haar over de rand.