- van 15/12/12
Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp
Kranten en nieuws dat maatschappelijk relevant is
Hoe en wanneer is de krant nog relevant? Dat kan veel gerichter en daardoor beter, is de mening van Ton Kasdorp.
Margreet Vermeulen verdedigde in de Volkskrant[1] het beleid van de krant om niet in te gaan op de afkomst van een verdachte als die allochtoon is. Ze deed dat door te zeggen dat men niet op geruchten in kan gaan.
De informatie op het internet is vaak onjuist en de krant is er niet om onwaarheden te verkondigen of die allemaal te weerleggen.Haar betoog was wat langer en ze nam het ook niet allemaal voor eigen rekening, maar namens de krant kwam het daar toch wel op neer.
Ik wil daar twee dingen over kwijt. Voor het reageren op geruchten en internet informatie bestaan er voor kranten en andere serieuze media geen vaste regels. Als, zoals in het geval van die grensrechter in Almere, zich snel een algemene opinie heeft gevormd dat de verdachten Marokkanen waren dan ligt het op de weg van de krant om daar duidelijkheid over te geven: twee wel en een niet. En dat de derde dan een Antilliaan is lijkt mij ook nieuwswaardig.
Dat is dan vervelend voor veel Marokkanen en Antillianen maar het is niet anders. Het is een belangrijke fenomeen en de Marokkanen en Antillianen in Nederland zullen er mee moeten leven en zullen er hopelijk ook zelf wat aan doen.
Het is onjuist wat men van allochtonen vaak kan horen dat het niet hun zaak is maar die van de politie. Het is een zaak van iedereen en hoe dichter je bij de daders staat hoe meer het jouw zaak is.
Wat het selectieproces betreft hoort de krant in haar hoofdredactie mensen te hebben zitten die goed weten wat er in de wereld te koop is en met name in de wereld van de lezers. Dat is niet dezelfde wereld als die van Den Haag en daarom is het geen gek idee als journalisten van tijd tot tijd eens in de kroeg te zitten, tussen de gewone mensen. Dus niet Scheltema natuurlijk, want daar horen ze vooral elkaar.
Decennia terug colporteerde ik met het dagblad De Waarheid in de Bijlmermeer. Bij een rijksgenote zoals dat toen nog heette prees ik de krant aan als het blad dat nooit de etniciteit van verdachten vermeldde. Dat vond ze maar niks, ze wilde juist weten wie van haar kennissen nou weer was gepakt.
Al geruime tijd volg ik elektronisch de pers in mijn vroegere woonplaats Dresden. In Duitsland bestond een soort convenant om nooit de afkomst van daders te vermelden. In de berichtgeving werden voornamen soms zelfs verwesterd, om negatieve beeldvorming te voorkomen. Eén blad hield daarop een enquête onder zijn lezers. Die waren massaal voor het wél vermelden, wat daarna ook gebeurde, hoewel er nog vaak alleen van “mannen” sprake is.