De regering heeft 15 miljoen jodiumpillen extra ingeslagen om iets te kunnen doen in geval van de minuscule kans op een kernongeluk. Veelzeggend.

Komende maand arriveren 15 miljoen jodiumpillen in Nederland, zo schrijft het Algemeen Dagblad. Alsof de Amerikanen na maanden oponthoud in Normandië eindelijk arriveren aan onze grenzen, is de teneur. Waar bleven ze zo lang?

Wat het meest verbaast – als je niet achterdochtig bent aangelegd – is de vraag waarom dit niet al gebeurde in de jaren tachtig, toen een diepe angst voor alles wat met straling, chemie en kern(oh gruwel)energie te maken had het land in haar greep hield. Ban de bom werd gedachteloos verward met energieopwekking en de risico’s die dat met zich mee brengen zou. Maar de regering nam toentertijd geen maatregelen in de categorie 15 miljoen jodide-pillen. Want men was er van overtuigd dat de energieopwekking middels atomaire reacties volstrekt veilig was.

Natuurlijk waren er theoretische risico’s maar daartegen pillen in slaan zou weer nieuwe angstgolven kunnen genereren. Dat lijkt me een terechte analyse van de situatie toen, maar waarom dient zich nu ineens het moment aan dat de regering besluit dat het maar beter is er nu dan toch maar wat pillen tegen in te slaan. Is het theoretische risico groter geworden dan?

Ik ben bang dat het anders ligt. Dat er reden is om bang te zijn, maar niet vanwege de theoretische risico’s. Die theoretische risico’s zullen niet zijn veranderd, maar de praktische overduidelijk wel. En als we het hebben over praktische risico’s voor de veiligheid van de burgerbevolking is het maar een klein stapje naar het woord terrorisme. Islamitisch terrorisme, want zelfs de idioten die in de vorige eeuw hun stadsguerilla bedreven waren niet zo gek te overwegen een kerncentrale te laten knallen.

Dat moeten we van de islamitische gekken die in dit land vrij rond mogen lopen zolang ze niets hebben gedaan nog maar afwachten. Of beter: we kennen het antwoord, maar onze rechtsstaat heeft niet de middelen om daartegen effectief op te treden zonder die rechtsstaat volledig te ontmantelen. Want het gelijkheidsprincipe (in de vorm van anti-discriminatie) is kennelijk een zo groot goed geworden, dat iedereen verplicht wordt daarvoor te moeten willen sterven teneinde het in stand te kunnen houden. En inderdaad: in de dood zijn wij allen gelijk, al zijn er een hoop mensen naast wie ik ook dood niet graag gevonden zou worden.

Om een lang verhaal kort te maken: het is onmiskenbaar dat de regering heeft besloten dat als er voldoende gekken te vinden zijn om met een paar verkeersvliegtuigen een torenflat binnen te vliegen, ongetwijfeld ook diezelfde gekken bereid te vinden zullen zijn een kerncentrale te willen laten ontploffen. Al was het alleen maar omdat het resultaat daarvan langer herkenbaar blijft, en het een nieuwe golf angstpsychoses op gang zou kunnen brengen.

Jodiumpillen dus. Op de een of andere manier doet dit me altijd weer denken aan dat advies uit de jaren vijftig, om in geval van een Russische kernaanval met een aluhoedje onder de keukentafel te kruipen.