Zondag 4 maart gaat Italië naar de stembus. De EU houdt haar hart vast, hoewel de Italiaanse politici merkwaardig dociel lijken.

Naar die Italiaanse verkiezingen wordt al een hele tijd uitgekeken. Het is een bizarre constatering dat deze verkiezingen met recht en reden vorig jaar hadden moeten worden gehouden, maar door de zittende centrumlinkse regering om electorale redenen steeds werden uitgesteld. Dat zit zo:

In december 2016 stapte toenmalig premier Renzi op omdat hij beloofd had dat te doen als hij een referendum over een staatkundige hervorming verliezen zou. Dat het daarmee ook een referendum over zijn regering werd was niet moeilijk voorspelbaar, en Renzi werd weggestemd, en ging ook keurig. Maar de rest van zijn regering bleef zitten, en regeerde verder onder een nieuwe premier: Paolo Gentiloni. Desalniettemin bleef Renzi aan als leider van de regerende Olijftakpartij, en is nu opnieuw hun lijsttrekker.

De verkiezingen gaan niet alleen over de stotterende Italiaanse economie, maar meer nog over de menselijke lawine die het land vanuit Afrika sinds een paar jaar overspoelt. En ze worden gecompliceerd door alweer een nieuwe kieswet, die de versplintering moet verminderen.

Maar voor de gemiddelde Italiaan gaat het om de asielmigratie, en de ellende die het land daar van heeft (zie ook de regelmatige registraties van zich misdragende asielmigranten in onze vaste zaterdagrubriek). De Volkskrant bracht er gisteren een artikel over, waarin netjes wordt getoond hoe een vrijwel gefossiliseerd dorpje – hoog in de bergen aan het eind van de beschaafde wereld – plotseling wordt opgezadeld met een opvangcentrum voor een aantal asielmigranten dat niet alleen de bevolking van het dorp ruim overtreft, maar waarvoor bovendien een veel groter budget beschikbaar is dan waarop het dorp ooit hoopte te mogen rekenen. Dat de nationalisten van vooral de Lega Nord daar bovenop gesprongen zijn vindt zelfs de Volkskrant-journalist niet anders dan terecht, zo is de teneur van zijn stuk.

Een kwart van de Italiaanse kiezers zweeft nog, en met de focus op de asielmigratie lijkt het ongemak met de euro voor de Italiaanse economie verder uit beeld dan gerechtvaardigd is. Maar voor Brussel is dat maar een kleine geruststelling. Elke nieuwe regering zal voor de Eurocraten slecht nieuws zijn, omdat Italië gaat eisen dat de immigratie effectief aan banden zal worden gelegd.

Niets te vroeg trouwens.