DE WERELD NU

Italië, ECB, goud, BOT’s

Italië

De situatie met Italië lijkt voorlopig gesust, maar in de loopgraven weet men beter. EU en Italiaanse regering staan lijnrecht tegenover elkaar.

Er zijn belangrijker dingen gaande ( die komen verderop aan bod), maar het enige dat de staatsomroep interesseert is verdachtmakingen richting Italië aan de man te brengen aangaande het vluchtelingenbeleid van het land.

Italië

Een schip dat twee weken heen en weer voer tot dat “de situatie wanhopig” werd?

A group of 10 migrants who were among the original contingent of those currently aboard Sea-Watch 3 were allowed to disembark at Lampedusa by Italy for medical reasons back on June 12. Three unaccompanied minors, the youngest of them just 12, remain onboard.

15 Dagen terug. In die tijd ben je op de Noordzee, en kun je eventueel aanleggen in Rotterdam, Harlingen, Bremerhaven of weet ik waar, en dan ben je Frankrijk en België al voorbij gevaren. Ook Scandinavië is binnen 15 dagen haalbaar. Maar dat kost geld, want brandstof is duur. Bovendien verlies je dan de sympathie van zowel de Nederlandse als de Duitse regering, die die migranten ook niet aan land willen, maar het afschuiven op de Italianen wel best vinden. Hypocrisie heeft een gezicht.

Alleen daarom al zou het verstandig zijn als de Italianen hun dreigement waarmaken om het schip te confisqueren en het ergens te slopen voor het oud metaal.

Belangrijker dingen, zoals Italiaans goud
Belangrijker is onder andere het gevecht dat lijkt uit te breken over wie eigenaar is van het goud van de Italiaanse Centrale Bank, en wie er dus over beslissen mag: Italië of de ECB.

As the squabbling over Italy’s populist government’s plans to blow out its budget deficit to finance an agenda of tax cuts and social spending (including a ‘citizen’s income’ that’s essentially UBI-lite) crowded the headlines, the issue of who owns the 2,451 metric tons of gold reserves held by the Bank of Italy has been quietly ignored – at least, outside of Italy.

Niet op VoL, overigens. We schreven er in april al over. Maar er zijn weer ontwikkelingen:

So far there has been no fighting but if indeed Draghi just told Italy that its gold now belongs to the Frankfurt-based central bank we expect that to change (We discussed the proposed laws in more detail here).

Hoeveel goud Italië relatief heeft ziet u op onderstaand plaatje:

Italië

De pogingen van de ECB greep te krijgen op het Italiaanse goud is ook een methode om Italië en haar populistische regering in de houdgreep te nemen:

Its just another example of the ECB ratcheting up the financial pressure on the Italian government, while asserting its control over the European Banking System. Late last year as the budget battle between Rome and Brussels flared, the ECB subtly threatened to sit back and watch the Italian financial system implode if Italian bond yields skyrocket.

Dat Italië diverse mogelijkheden heeft ook de ECB ongelukkig te maken is onderdeel van het discours dat de EC probeert door te drukken. Er is eerder een soort wapenstilstand afgekondigd, maar bovenstaand laat zien dat dat vooral schijn is. De eurozone is derhalve nog steeds in groot gevaar.


Meer over de economische en politieke perikelen voor Italië vindt u hier.

2 reacties

  1. Gerrit Joost schreef:

    Uw laatste zin….: “De eurozone is derhalve nog steeds in groot gevaar.” Het kan me, anders dan bij Mosul, Cyprus, Iran en in Irak niet gevaarlijk genoeg zijn in de Eurozone. Het is me met de EU genoeg geweest.

  2. Juanito schreef:

    De geldingsdrang van de ECB (maar ook van andere Eu instituties), doet mij toch wel sterk denken aan een achterhoede gevecht.

    Men vindt bij de ECB kennelijk dat de door hen uitgeoefende macht op Italië, hen rechtmatig toekomt; en volgens de opgestelde Eu regelgeving zal het ook wel het geval zijn, veronderstel ik.

    Maar die zichtbare verbetenheid bij de uitgeoefende macht vindt plaats vanuit een, voor de ECB, bedreigende positie en smaakt (ook voor een neutrale buitenstaander) naar buiten proportioneel handelen in een ultieme (?) poging de eigen ‘geloofwaardigheid’ te redden en de eigen ‘macht’ af te dwingen.

    Legitimiteit en geloofwaardigheid van de ECB en de rest van de Eu of Eu instituties kan echter niet afgedwongen worden bij de belasting betalers. Deze overbodige organisaties hadden nooit opgericht moeten worden. Nut en noodzaak is onvoldoende aangetoond. Een breed draagvlak is er niet, irritatie en achterdocht wel, in overvloed zelfs.

    Iedere nuchtere toeschouwer kan zien dat de Eu ‘droom’ vooral bedoeld is voor de zelfbenoemde en zichzelf feliciterende ‘elite’. Een historische misser die tot het einde zal worden volgehouden, maar tevergeefs.