Het PvdA-vingertje zwaaide er weer stevig op los, gisteren. Er moet dit en dat, anders stemmen we in de Senaat tegen. De reden? Asscher wil zich meer profileren.

Het klonk vrij militant.

Het kabinet moet extra geld uittrekken voor de bestrijding van het lerarentekort en belastingverlaging voor ouderen en mensen met een laag inkomen. Gebeurt dat niet, dan dreigt de PvdA tegen het Belastingplan en de onderwijsbegroting te stemmen.

De insteek klonk allemaal aardig:

Volgens Asscher is geld niet het probleem, maar gaat het om de politieke keuze wat je met dat geld doet. Hij zegt in het NOS Radio 1 Journaal: “Wij vinden het eigenlijk niet uit te leggen dat je in een tijd dat er allemaal overschotten zijn, mensen met een laag inkomen, ouderen en huurders op achterstand zet. Die krijgen nu een bijna onzichtbare koopkrachtverbetering. Maar als het straks economisch tegenzit, zitten juist die groepen in de kou.”

Maar deugen doet het niet, want het heeft geen betekenis. Als dit je serieus was, dan had je je niet voor het karretje van de klimaatzeloten laten spannen. Het Klimaatakkoord brengt het hele land aan de bedelstaf omdat we zo nodig ‘voorop moeten lopen’, terwijl het niet veel moeite kost om te beseffen dat het gekkenwerk is. Dat onze bijdrage aan de klimaathysterie niet alleen verwaarloosbaar zal zijn, maar we bovendien in een land leven dat al voorop loopt. De gedachte dat de wereld het Nederlandse voorbeeld wel zal navolgen is even hovaardig als bespottelijk – de wereld is stukken minder gek dan Asscher en zijn kornuiten.

En over het Klimaatakkoord gesproken: GroenLinks heeft al wel begrepen dat je moet nemen wat je in de schoot geworpen krijgt, en niet altijd moet jengelen om meer:

Het is de vraag of het dreigement van de PvdA indruk maakt. Het kabinet heeft weliswaar steun van de oppositie nodig in de Eerste Kamer, maar GroenLinks-leider Jesse Klaver heeft al gezegd dat hij niet van plan is tegen het Belastingplan te stemmen.

Ironie is ook dat als Asscher enige verantwoordelijkheid dragen zou, hij dit niet kon roepen. Het probleem van Asscher is dan ook niet dat mensen met lage inkomens er onvoldoende bij krijgen, dat ouderen in de kou worden gezet (wil hij ze niet zelf tot de warmtepomp verplichten?) of dat leraren te weinig geld krijgen (waaraan zijn partij in hoge mate zelf schuldig is geweest), maar dat hij te weinig publiciteit krijgt, en vindt te moeten scoren nu het even lijkt te kunnen.

Het PvdA-vingertje houdt derhalve geen waarschuwing in, maar is een schreeuw om aandacht van mensen die geen aandacht verdienen. “Wij zijn er ook nog, juf!” Het berichtje hierboven is dan ook al weer van Teletext verdwenen – ook de  staatsomroep gelooft niet in de diep gevoelde emoties die worden gepretendeerd.. Het PvdA-vingertje is uit de tijd, net als Asscher overigens, en iedereen weet het:

De PvdA-leider deed twee weken geleden bij de Algemene Beschouwingen al een poging om zijn eisen ingewilligd te krijgen, maar toen ging het kabinet er niet op in.