Chemische stoffen zijn eng. Reuze eng. En wie ze niet eng vindt is zelf reuze eng. En wie weet, misschien zelf wel gemaakt van chemische stoffen! Kan het enger??

Nu heb ik uit goede bron vernomen dat ook mijn bananen bestaan uit chemische stoffen, en dat ik als ik een nachtje lig te slapen, ik zó liters CO₂ per nacht af scheidt. Met 8000 ademstoten per nacht adem ik dan al snel zo’n 16.000 liter lucht uit, waarvan een half procent CO₂. Dat is 80 liter pure CO₂!! Als het waar is natuurlijk, maar u begint te begrijpen waarom ik geen zin heb in paniek: ik heb wel wat beters te doen.

Maar de NOS heeft weinig beters te doen dan mensen bang maken. Wie de hele dag mensen bang maakt, zorgt er ook voor dat ze zich geen zorgen meer maken om dingen die pas echt eng zijn – stel je eens voor dat je mij als buurman krijgt?

Hoe gevaarlijk zijn chemische stoffen? Heel vaak weten we dat niet!

Wat bedoelt men hier precies mee? Nou, dat chemische stoffen nog enger zijn dan u al dacht! En dat zelfs experts niet precies weten hoe eng exact. Want die gemene industriëlen willen het ons niet vertellen. Reuze stout!

Van het grootste deel van de 21.000 meest gebruikte chemische stoffen in Europa is onbekend of ze een gevaar vormen voor de volksgezondheid. Cruciale informatie over de stoffen, zoals de mate waarin ze kankerverwekkend of giftig zijn, wordt door fabrikanten niet of onvoldoende aangeleverd voor een centrale Europese database. De chemiebedrijven overtreden daarmee Europese en nationale milieuwetgeving: het aanleveren van informatie is namelijk verplicht.

Reuze verontrustend.

Dat die informatie er niet is, kan een gevaar voor de volksgezondheid opleveren, zegt Martijn Beekman, die de database namens het RIVM in de gaten houdt. “We kunnen nu gewoon niet uitsluiten dat er voor sommige gevaarlijke stoffen belangrijke informatie ontbreekt.”

En onze overheden bedoelen het zo goed….

De zogenoemde REACH-database (Registration, Evaluation, Authorisation and Restriction of Chemicals) is in het leven geroepen om snel en voor iedereen duidelijk te maken welke risico’s er kunnen zitten aan bepaalde chemische stoffen. Die informatie kan vervolgens worden gebruikt om consumenten en mensen die ermee moeten werken te beschermen. Bijvoorbeeld door vermelding op de etiketten.

Ja, die etiketten. Daar heb je wat aan. Doet mij altijd prompt terugdenken aan de hoeveelheden E300 in mijn Roosvisee-rozebotteljam. Hoogst verontrustende hoeveelheden E300. Het is Vitamine C, natuurlijk, maar het blijft een E-nummer, dus is het verdacht. Die mevrouw van de antivakkers denkt er ook zo over. geloof ik. Het is in ieder geval net iets voor haar, het gekkie.

Eng, eng, eng. De overheid doet ons wat aan met al die informatie. Vertrouwen doen we ze al lang niet meer, en dat is terecht. Maar meestal om de verkeerde redenen.

En het gaat ook nog eens om de kwaliteit die over die dossiers van die chemische stoffen zijn aangelegd!

In Nederland gebeurt dat door de Inspectie Leefomgeving en Transport. In het laatste jaarverslag schrijft de inspectie dat er in Nederland van 90 procent van de chemische stoffen gegevens aangeleverd zijn voor de REACH-database. Dat klinkt als een goede score, maar over die 90 procent zegt de inspectie tegen de NOS: “Dit getal zegt niets over de kwaliteit van de registratiedossiers.”

Afijn, het enige waarmee je de overheid probleemloos vertrouwen kunt is ons bang maken en op de kast jagen.