Zo lang we de islam niet benoemen voor wat zij is, blijft iedere wegkijkpoging slechts een tussenstap op weg naar het onvermijdelijke. Zoals de eeuwige ontkenningen en gelijkopgaande weigering effectieve maatregelen te nemen alleen kunnen leiden tot wat men nu juist altijd vreesde. De geschiedenis zit tjokvol voorbeelden van dit mechanisme, óók de Nederlandse.

In de jaren tachtig lag het de kraakbeweging in de mond bestorven: ruimte voor daadkrachtig politieoptreden zou leiden tot een politiestaat. Die politiestaat kwam er niet, maar waar men zo bang voor was geweest sloop desondanks juist dankzij die krakers het strafrecht binnen. Er werd een oud strafrechtartikel gevonden en afgestoft over deelname aan een criminele organisatie, om mensen die meededen aan krakersrellen goed te kunnen aanpakken. Daarvoor is het maar een paar keer gebruikt, maar in de criminaliteitsbestrijding wordt sindsdien regelmatig weer naar dit in de jaren tachtig volkomen in onbruik geraakte artikel gegrepen. Om tenminste nog straffen van enig gewicht te kunnen uitdelen. En ook omdat men binnen het OM èn de rechterlijke macht gezamenlijk optreden van beklaagden dat de staat schaadt veel afkeurenswaardiger blijkt te vinden dan gewone misdaden waarbij Jopie of Achmed met een looie pijp een toevallig passerende welgesteld uitziende passant de hersens in slaat. De “Ik ben Gerrit en ik steel omdat ik niks heb”-smartlap uit de jaren zeventig echoot tussen rechterlijke oren nog steeds door, maar het gezag van de staat is ook het hunne, en daar is men gevoelig voor.

Een ander bon mot met dezelfde gedachte als wat ik hier beschrijf is dat beroemde citaat van Churchill, die de toenmalige Britse premier Chamberlain na diens afgang in München 1938 (en dat verdedigde met Peace in our time) voor de voeten wierp:

You were given the choice between war and dishonor. You choose dishonor and you will have war.

Dat je dat met de islam ook zal overkomen behoeft weinig meer illustratie dan het lezen van de Koran en de meeste andere belangrijke heilige teksten van de islam. Het gaat voor een niet onaanzienlijk over hoe de buit verdeeld dient te worden. Treffend voor wie niet blind wenst te zijn voor de basisgedachte achter een godsdienst die in haar filosofische ontwikkeling het best wordt gekenmerkt door voortdurend terug te grijpen naar haar beginjaren. Beginjaren waarin mohammedanen vrijwel de gehele hen toen bekende wereld onder de voet liepen en schattingen oplegden.

Maar onze premier wil er niet van horen dat de islam een probleem zou kunnen zijn, en praat over boeddhisten die ook geen lieverdjes zijn als hij over die opstelling wordt bevraagd. En hij sleept ons allemaal met zich mee.