Als ministers zich direct laten kennen als trekpop of echoput van hun ambtelijke staf, biedt dat weinig goede perspectieven voor de toekomst. Halbe Zijlstra ging gisteren al direct erg hard onderuit.

Dat Zijlstra blijkbaar ook liever met Hillary Clinton van doen had gehad is heel wel mogelijk, maar dat is geen excuus om een zet van de USA die hij klaarblijkelijk niet overzien kan direct te kwalificeren als contraproductief.

Minister Zijlstra van Buitenlandse Zaken heeft in Brussel tegen een delegatie van de Amerikaanse regering gezegd dat het “onverstandig en contraproductief” is van president Trump om de ambassade in Israël te verplaatsen van Tel Aviv naar Jeruzalem.

Dat ze er zo op een Haagse apenrots van betwetende nincompoops zo over denken neem ik direct aan, maar een minister die die sentimenten als waarschuwing overbrengt aan diplomatie bondgenoten waarmee hij geacht wordt nauw samen te werken is een halve gare. De kop die NOS Teletext het verhaal er over meegaf doet de deur eigenlijk al wel helemaal dicht.

Om het voor de minister even in iets andere – begrijpelijker? – termen te gieten: Amerikaanse delegaties zijn niet zijn fractiegenoten van vorig jaar. Al heeft het er veel van weg dat Zijlstra vooral probeerde nog boven zijn nieuwe EU-collega’s uit te piepen:

Ook tijdens de lunch met de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Tillerson hebben de EU-landen deze boodschap overgebracht. “Dit gaat het vredesproces eerder achteruit dan vooruit helpen”, zegt Zijlstra.

Het is bijna jammer dat Nederlandse ministers van Buitenlandse Zaken nooit sneuvelen in de Tweede Kamer. Daarvoor zijn ze onvoldoende belangrijk, en is een groot deel van hun vroegere taken gekaapt door achtereenvolgende premiers. Halbe lijkt nu al kandidaat voor de eretitel zwakste VVD-minister in dit kabinet. Terwijl er toch duidelijk meer kandidaten zijn voor dat epithet.