Er is een reisadvies. Van het Nederlandse Ministerie van Buitenlandse Zaken. Voor Frankrijk. Maar die EU, dat was toch vrede?

Dat je voor je eigen buurlanden een reisadvies afgeeft betekent wel ongeveer het einde van de Europese vrede, hoor. Nu grenzen we net niet aan Frankrijk (behalve op Sint Maarten) en het blijven Fransen natuurlijk. Maar! Een reisadvies!?! Daarmee komt het land van president KokosMacron in een illuster rijtje waarin je niet staan wilt. Libië, Jemen, en de hele bups in Zuidoost-Azië in de jaren zeventig, zoals Vietnam. Oh, en Iran en Syrië, natuurlijk.

Nu ben je natuurlijk toch gek als je al te veel aandacht geeft aan de oprispingen van dat ministerie, zodat het me niet eerder opgevallen was dat het hier gaat om een aanscherping, geen geheel nieuwe waarschuwing. Maar toch. Het is net zoiets als een reisadvies voor Dokkum in november: je verwacht het gewoon niet. Je wilt gewoon voor een weekend naar Parijs. Om Kerstinkopen te doen, je te vergapen aan de etalages van de Galeries Lafayette en te constateren dat die Fransen nog steeds eigenwijze kikkervreters zijn. The Frogs, zoals de Britten al eeuwen geleden heel verstandig opmerkten.

Maar nu wordt het je dus afgeraden. Parijs is niet langer pluis. Er spoken gele hesjes rond over boulevards, die indertijd zo weids zijn aangelegd om het de soldaten van het Franse regeringsleger makkelijker te maken om opstandelingen met kogel en bajonet uiteen te jagen (feit!!, red). Daarvoor hebben ze heel middeleeuws Parijs zo ongeveer afgebroken. Gaat Macron dat over doen? En voor wie waarschuwt ons ministerie ons nu eigenlijk? Voor die gele hesjes, of voor de troepen van Rutte’s vriend Macron?

Ik ga dit weekend aan de Banane Royale. Om mezelf van reizen te weerhouden. Best een enge gedachte. Beter ten halve gekeerd dan deels gerepatrieerd.