Ik las vanmiddag dat Fort Oranje dicht gaat. Als argeloze nieuwsconsument denk je dan: Goed zo! Maar aangezien de volgende logische vraag nog nergens beantwoord is heb ik me eerst eens op het hoofd gekrabt. En daarmee ben ik nog niet gestopt, eigenlijk.

De gemeente Zundert spreekt van een onhoudbare situatie met veel criminaliteit op de voormalige familiecamping. De camping kwam recent in het nieuws door een tv-programma van SBS 6.

Tja, dat doen gemeenten nu eenmaal graag, als ze ergens van af willen. Maar een opeenhoping van problemen sluiten lost het probleem nooit op – hoogstens verspreidt het ze egaal over de omgeving. Of die omgeving daarop zit te wachten? Dat is de derde vraag die niet beantwoord wordt.  En de laatste zin van onderstaand bericht stelt in het geheel niet gerust.

Tientallen bewoners van Fort Oranje hebben vanochtend bij het gemeentehuis van Zundert hun woede geuit over de aanstaande sluiting van hun vakantiepark. Een groep van acht mensen mocht naar binnen voor een gesprek met de gemeente.

Volgens hen werden ze kort toegesproken, maar hebben ze daar “niets aan gehad”, zeggen ze tegen tegen Omroep Brabant. “Je wordt er geen steek wijzer van.”

Neuh. Ik wil ze ook liever niet bij mij op de apenrots. Tuig blijft tuig, en gestoord tuig stuurden we honderd jaar terug niet voor niets als soldaat naar de Atjeh-oorlogen. Wie het overleefde bleef onder de tucht der krijgsmacht en dat begrijpen ze beter dan er op eigen initiatief op los leven. Wat ik er wel eens van heb gezien bij SBS6 (alvorens snel door te zappen) bevestigde alle vooroordelen die je er maar over hebben kon.

Desondanks: een verzameling van dergelijke mensen waar je een hek omheen kunt zetten is een zeldzaam handige situatie. Dat komt eerder te weinig voor dan teveel. Maar sinds de psychiatrische inrichtingen niemand meer opnemen die niet via de TBS naar hen wordt doorgestuurd lopen deze mensen los rond. Ze moeten wel. Tot ze in de klauwen vallen van de lokale hulpverleners die hen helpen gaan. Niet dat er iets te helpen valt – anarchisten van deze natuurlijkegesteldheid helpen resulteert vanzelf in verzet en aansluiting bij de volgende vrijplaats die in Zundert of elders wel weer ontstaan zal. Het is een gebed zonder end, tot de dood ons van hen scheidt..

De camping telt ruim 600 bewoners, onder wie meer dan honderd kinderen.

Tja, uiteindelijk doet iedereen het altijd voor de kinderen. Nobel. Maar de meesten zullen op hun ouders lijken of gáán lijken – niet voor niets zijn het er 100 op vijfhonderd volwassenen. Naar moderne maatstaven is dat een vrij hoog getal. Daarom heb ik het gevoel dat campingeigenaar Engel de waarheid spreekt als hij zegt:

Engel noemt Fort Oranje een “last resort voor hulpbehoevenden”. Volgens hem hebben verschillende grote gemeenten jarenlang probleemgevallen gemakzuchtig naar Fort Oranje verwezen. “Iedereen was hier welkom.”

Dat blijkt ook uit de overwegingen die de NOS er voor de volledigheid nog aan toevoegde:

De gemeente Zundert en de GGD zeggen dat zij een goed opvangplan hebben voor alle bewoners. Fort Oranje adviseert zijn bewoners met het oog op de sluiting “onverwijld contact op te nemen met de gemeentelijke projectleider om te voorkomen dat zij dakloos raken.” Volgens Omroep Brabant kost de sluiting de overheid 5 miljoen euro.

Overduidelijk gaat het hier om hapsnap-beleid van een burgemeester die er niet op aangesproken wil worden dat het zich binnen zijn gemeente bevindt. Heel begrijpelijk, maar dan had je burgemeester van een Waddeneiland moeten worden. Wel is het een waarschuwing voor de eigenaren van vergelijkbare plekken in Nederland om niet mee te werken aan televisieprogramma’s. Die vinden vooral de sensatie lekker. Waardoor gemeenten zich dan gerechtvaardigd – nee, gedwongen – voelen er snel een einde aan te maken. Niet omdat ze een oplossing hebben, niet omdat er iemand mee geholpen is, maar om de schijn te wekken dat men er iets aan doet.

En bestuurlijk Nederland, men prutste voort.