DE WERELD NU

ESM geratificeerd – en prompt viel het EU-masker af

Het is geen genoegen gelijk te krijgen. Niet, als het gaat om het ESM in ieder geval. De Eerste Kamer had gisteren de stemming over het ESM nog niet afgerond, of in Madrid en Brussel schoten de Spaanse minister van Financiën De Guindos, en EU-voorzitter Van Rompuy de illusies van Nederland en Finland – dat zij de mogelijkheid hebben directe steun aan banken te blokkeren – gedecideerd aan flarden.

Van Rompuy gisteren in het EP:

‘Besluiten Europese Raad zijn unaniem genomen en nu is tijd dat alle lidstaten daarvoor hun verantwoordelijkheid nemen bij uitvoering daarvan. Gelukkig is het zo – op één punctueel punt – dat het nieuwe noodfonds het ESM gelukkig in een besluitvormingsprocedure voorziet zodanig dat een land of in sommige gevallen meerdere landen, besluiten niet kunnen blokkeren.’

Daarmee heeft minister Jan-Kees de Jager, ditmaal in collegiale samenzwering met premier Mark Rutte, andermaal zijn incompetentie als onderhandelaar bewezen. Goed onderhandelen betreft namelijk niet alleen vast te houden aan harde voorwaarden, maar ook nauwkeurig na te gaan of de gemaakte afspraken exact geformuleerd de officiële documenten bereiken. Vertrouwen is mooi, maar zekerheid is beter. Beide heren zijn in deze opzichtig door het ijs gezakt, en hebben het landsbelang verkwanseld.

Zoals door critici (zoals ik) al voorspeld, was de clausule, dat in geval van een noodsituatie een gekwalificeerde meerderheid van 85% voldoende is om besluiten voor allen te nemen, inderdaad het achterdeurtje dat ieder veto standrechtelijk onschadelijk maakt. Verzet tegen een voorgestelde maatregel wordt eenvoudig aangemerkt als noodsituatie, en dat is dat.

Zoiets zou een soeverein land vanzelfsprekend niet overkomen. Maar de ratificatie van het ESM voltooit de annexatie van Nederland door de Eurocraten, mooier kun je het niet voorstellen. Met het definitief afgeven van elke budgettaire zelfstandigheid vervalt de soevereiniteit – een ijzeren historische wet. Het gebrekkige historische besef van Kamerleden demonstreert slechts de kortzichtigheid van de gemiddelde Nederlandse politicus.

Wat het vooral zo pijnlijk maakte was dat de inkt onder het ESM zogezegd nog nat was, toen het ons al met een zelfvoldane blik onder de neus gewreven werd als: U hangt.

440 jaar na de val van Den Briel houdt Nederland op te bestaan als zelfstandige natie. Wat een grap.

Formeel bestaat nog de mogelijkheid dat het ESM-verdrag dat door Nederland werd goedgekeurd – en door de EU intussen alweer gewijzigd werd – opnieuw moet worden behandeld. Maar maakt u zich geen illusies, de slaafsheid die van Eurofilie het gevolg is, heeft voldoende Kamerleden besmet om ook het vervolg geruisloos door de Kamer te loodsen.

Misschien blijven de lichtjes in Europa aan, maar in Museum het Binnenhof kunnen ze voortaan keurig om vijf uur ‘s middags worden uitgedaan, zonder dat Nederland er veel van merken zal.

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.