De Telegraaf meldt vandaag dat op de Filipijnen 2000 drugsdoden zijn gevallen. De nieuwe definities vliegen je om de oren.

Dat klinkt spectaculair, 2000 drugsdoden. Gelijk vroeg ik me af welk middel zo dodelijk was dat Filipijnen zich er een overdosis van konden veroorloven. Want er zijn best veel Filipijnen, maar erg rijk zijn ze niet. Maar dat bleek een misverstand:

Het aantal vermeende drugscriminelen dat sinds het aantreden van president Rodrigo Duterte op de Filipijnen is gedood, is opgelopen tot meer dan 2000. Dat hebben lokale autoriteiten dinsdag verklaard.

Van lood heb je niet veel nodig om dood te gaan. Een paar gram is genoeg, mits voldoende compact toegediend.

Tijdens zijn verkiezingscampagne en bij zijn aantreden op 30 juni kondigde Duterte aan een keiharde strijd te zullen gaan voeren tegen drugscriminaliteit. In die door mensenrechtenorganisaties fel bekritiseerde campagne vallen de vermeende criminelen inmiddels bij bosjes.
Tussen 1 juli en 20 augustus vielen zo’n negenhonderd doden bij operaties van de politie.

Dat het binnen twee maanden tot een score van 2000 opliep is zeer indrukwekkend. Hoewel we niet alleen de politie daarmee kunnen feliciteren:

Eerder werd bekend dat nog eens 1100 mensen het leven verloren bij acties waarbij de politie niet betrokken was.

De Filipijnen lijken daarmee een ordinaire schiettent. Misschien een idee voor al die stropers met teveel geld en op zoek naar een kick? Het is nuttiger werk dan lieve oude leeuwen afschieten in Afrikaanse safariparken. En voor je het weet schieten ze je uit je boom – daar ben ik tegen.

Maar héél even serieus: onder drugsdoden versta ik echt iets anders, Telegraaf. Mensen die van een drugsdealer de verkeerde spullen krijgen bijvoorbeeld, en daardoor nooit meer wakker worden. Over de doden die vallen als gevolg van een strijd om de macht tussen handelaren en de overheid wil ik niets horen. Bovendien lijkt het er op dat de onderlinge strijd (die 1100 doden, weet u nog?) meer doden vallen dan door de politie. Is het dan gek dat de politie eerst gericht schiet, en dan pas navraagt of ze zich misschien wilden overgeven? Het leven in een Filipijnse nor lijkt me ook geen pretje.

Vorige week zag ik een berichtje voorbij komen over de Mexicaanse politie die ook al niet teveel rekening hield met de mensenrechten bij de bestrijding van narcoticos. Ik ben een groot voorstander van zowel mensen- als dierenrechten, maar je kùnt ook overdrijven. De mensen die hun leven slijten als gedegenereerde junks wordt ook nooit gevraagd hoe dat ondanks hun mensenrechten zo gekomen is. Dat de Telegraaf de gewoonte van allerhande linkse huilebalken overneemt om alle doden die vallen door overheidsgeweld af te schilderen als slecht vind ik stuitend. Betreurenswaardig, vooruit! Maar een slechte zaak is echt wat anders.