Wat er wonderlijk is aan de dopingaffaire in het wielrennen, die een paar jaar geleden aan het licht kwam, is niet dat er nu sporters zijn die toegeven dat ze doping hebben gebruikt. Wat wonderlijk is, is dat iets waar iedereen van op de hoogte was, zo lang openlijk ontkend kon worden.

Armstrong heeft indertijd een enorme schadevergoeding gekregen van een medium dat geschreven had wat iedereen wist, omdat de krant niemand kon vinden die over de doping tegen Armstrong wilde getuigen.

Nog steeds verklaren sportartsen en soigneurs dat ze nooit iets hebben voorgeschreven en gegeven dat op de dopinglijst stond, in plaats van toe te geven wat ze deden. Praktisch iedereen rond de prestatiesport deed mee aan het geven van prestatieverhogende middelen. Het enige wat je niet moest doen als wielrenner was je laten betrappen of in het publiek toegeven dat je pakte. En ook als verzorger hield je je mond.

Niet alleen in het peloton maar ook ver daar buiten wist iedereen wat er aan de hand was. Van die wielrenners kun je het begrijpen. Je ging eruit als je bekende of betrapt werd, maar waarom deed de rest mee? Ook van die sportjournalisten kun je het nog begrijpen, ze werden van hun bronnen afgesneden als ze het spel niet mee speelden, maar er waren er toch wel altijd een paar die wel uit de school klapten. Waarom wilde de publieke opinie op dit punt zich zo lang laten belazeren? Dat is de echte vraag.

Waarom slikte iedereen voor zoete koek dat de betrapten in de wielersport uitzonderingen waren? Waarom trok de Rabobank zich pas uit de wielersport terug na het schandaal met haar wielerploeg? Is dat omdat ze aan zagen komen dat het nu echt afgelopen was met het doen alsof? Maar dat was toch al veel eerder aan te zien komen, eigenlijk toch al voor ze met hun wielerploeg begonnen? Als u denkt dat het bestuur van de Rabobank het niet geweten heeft dan zou ik U aanraden om meteen uw geld daar weg te halen. Natuurlijk wisten ze het.

Wist die rechter het, die een Engelse krant schadevergoeding heeft laten betalen aan Armstrong? Hoogstwaarschijnlijk wel en daar ergens ligt waarschijnlijk het antwoord op mijn vraag.

Wat wel en niet waar is in de publieke opinie dat wordt bepaald door een paar mensen die met gezag spreken. Liever dan te twijfelen aan wat ze zeggen blijven we tegen beter in geloven. Rechters spreken bij uitstek met gezag terwijl het publiek niet weet dat ze eigenlijk niet anders kunnen doen dan constateren of er wel of geen wettig en overtuigend bewijs voorligt voor stellingen die advocaten hun voorleggen.

Dat is het geheim van het lange overleven van religies waar van ook iedereen kan zien dat veel van wat er als waar geproclameerd wordt, niet waar kan zijn. Dat in elk geval niet alle religies tegelijk waar kunnen zijn. We kennen hun pausen en imams zo veel gezag toe dat we tegen beter in blijven geloven.

---

Dit artikel verscheen eerder vandaag ook op het Blog van Toon Kasdorp