De afgelopen week zijn we vrijwel elk vrij moment van de dag door de media gebombardeerd met het bericht dat over de situatie van Prins Friso geen nieuws te melden was. Hoe waar dat an sich ook was, achteraf bezien krijgt dat morbide trekjes, als je begint te beseffen dat de artsen in de eerste plaats hoopten op een medisch wonder dat zich onder hun handen zou moeten manifesteren. Medisch gezien was er bijzonder weinig hoop, en kon het alleen beter worden.

De afgelopen week zal de Koninklijke familie niet veel TV gekeken hebben. Over het scherm paradeerde een keur van deskundigen, die allen hun eigen gekleurde lichtje lieten schijnen over de situatie van de prins. Elk, op basis van de bekende gegevens, zoals de tijdsduur dat de prins onder de sneeuw gelegen had, dat de hersenen in de schedel niet waren opgezwollen, en een medisch deskundige bij P&W die uitlegde dat allerlei zaken niet zo waren, dat vertelde het computersysteem hem.

Wat ontbrak, was het feit dat het hart van de prins 50 minuten buiten werking was geweest. Het is een wonder dat de reanimatie het daarna alsnog tot kloppen te bewegen wist, en de artsen zullen zich daardoor verplicht hebben gevoeld de hoop op een tweede medisch wonder niet uit te sluiten.

In tegenstelling tot wat men algemeen schijnt te denken, is reanimatie niet bepaald iets om heel blij van te worden. Mijn partner kreeg rijles van een gevaarlijke gek, die naast zijn rijvaardigheidsbedrijf bijkluste als chauffeur op een ambulance. Met grote regelmaat werden achter zijn rug allerlei mensen uit de dood teruggehaald.

Toen wij daar eens over spraken, merkte hij met een wegwerpgebaar op, dat het toch in de eerste plaats voor de bühne was, dat reanimeren. Want hoewel reanimeren met grote regelmaat succesvol is, geldt voor wie langer dan 5 minuten dood is geweest, dat de kans dat hij over een jaar nog steeds leeft ongeveer 1% is. Het zijn statistische waarheden waar niemand gelukkig van wordt, en dus praten we er met zijn allen zelden over. Maar daarom is het niet minder waar, vanzelfsprekend.

Eén op de honderd. Het is iets waar deskundigen niet graag over spreken, dus praten we over de hoop en de kansen. En op de nationale TV-stations zetten kuddes deskundigen zichzelf afgelopen week dienovereenkomstig te kijk. Want wat niemand hen verteld had, was dat Prins Friso al ruim drie kwartier dood geweest was.

Zoals de kop van dit stukje al suggereerde, zou de les voor veel deskundigen moeten zijn, dat je zeker moet zijn van alle gegevens alvorens een mening te geven die enige steek houden kan. Veel te vaak zien we allerlei mensen in praatprogramma’s iets met grote stelligheid beweren, dat op geen enkele wijze door de feiten ondersteund wordt. Niet omdat de feiten zo liggen, maar omdat men het zo graag wil. En ze geloven het, echt.

Ik zou zou graag willen geloven, dat de media en allerhande ‘deskundigen’ deze les ter harte zouden willen nemen. Ik wil dat heel graag. Maar of ik het geloof?

Pas als ik het zie.

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.