De PVV-erfzonde rant
Hoe verder we het Catshuisoverleg achter ons hebben liggen, des te onwerkelijker wordt het, beschouwd in het licht van de capriolen van de Kunduz-club.
Bijvoorbeeld, de suggestie dat er een bezuiniging op Ontwikkelingssamenwerking in de lucht hing, was voldoende om het hele land in rep en roer te brengen. Een miljard bezuinigen op OS was voor het CDA een onoverkomelijke stap, en de VVD haastte zich in de beeldvorming te zorgen dat het geheel en al geweten moest worden aan die vermaledijde PVV, die immers geen compassie heeft met die arme Afrikaanse kinderen. Om na het klappen van dat Catshuisoverleg binnen een paar dagen een door de EU geëist begrotingsakkoord te sluiten met een groepje stuurloze middenpartijen onder leiding van een talentloze kwebbelaar die zijn partij hoogstnoodzakelijk iets moest laten presteren.
Een pakket overigens, waarover het CBP onlangs constateerde dat het de te verwachten economische groei jaarlijks met een half procent zal fnuiken. Niettegenstaande dit, zal de EU er de komende jaren op instigatie van de Franse socialistische president zo´n 120 miljard euro tegenaan gooien om in Europa ietwat extra groei te bewerkstelligen. Iets, dat die halve procent echt niet halen gaat. Voor die 120 miljard moeten we over een paar jaar overigens wel extra gaan bezuinigen – dat u alvast weet waaraan toekomstige rendementen van groei aan zullen worden uitgegeven.
Nu de verkiezingen er aan komen, blaat de VVD-fractievoorzitter over een bezuiniging op OS van 3 miljard, wat naar men zegt, de facto neerkomt op afschaffing. Belangrijkste commentaar in de media: een verkiezingsstunt, de VVD doet alsof zij een PVV-light is. Opmerkelijk is, dat als de VVD poogt via mimicry het PVV-electoraat te verleiden, men dat eigenlijk wel een goede zaak vindt. En hoezeer men er ook anders over denkt, dat de VVD OS wil afschaffen vindt niemand onfatsoenlijk. Een enkeling die weer begint over die zielige zwartjes waarvoor wij onze verantwoordelijkheid zouden willen ontlopen daargelaten. Omdat men weet dat het het eerste programmapunt is dat sneuvelt, nog vóór onderhandelingen worden gestart.
Het onfatsoen van een partij als de PVV, zo lijkt de communis opinio, is in de eerste plaats gelegen in bepaalde mensen die bepaalde dingen zeggen. Eigenlijk een heel interessant fenomeen. Zo lang tokkies – PVV-achtige types – hun mond houden, dan moeten ze maar getolereerd worden – het zouden eens keurige SP-stemmers kunnen blijken. Echter, wie zich door plaatsnemen op een PVV-kieslijst laat kennen als een PVV´er, krijgt automatisch de gehele erfzonde van wat ooit door PVV´ers is misdaan als last mee op de schouders, inclusief alle misdaden van anderen wereldwijd – begaan in allerlei mistige politieke situaties die teruggaan op de Franse Revolutie. En hij zál er voor boeten, tenzij hij – of zij – zich middels openbare boetedoening en afval van de partijlijn laat kennen als een PC-waardig medelander, die voor de onschuld der publieke kudde nog niet verloren is.
De vertolking van dit Woord zijn de Nederlandse media – kranten als Volkskrant en Telegraaf niet te na gesproken. Deze kranten handhaven een ongemakkelijk evenwicht in hun nieuwsaanbod, al zijn ze beslist niet te beroerd om op de reflexen van hun lezers in te spelen als de gelegenheid daartoe zich aandient. Maar speciaal de manier waarop de landelijke omroepen dagelijks leugenachtige bagger over hun onschuldige toehoorders uitstorten is waarlijk walgelijk. Hierbij beperkt men zich niet alleen tot politieke agitprop, maar bedient zich tevens van allerhande eigenhandig bewerkte nieuwsitems over de wereldwijde extreemrechtse samenzwering.
Subsidiair worden we dan nog getrakteerd op de dappere daden van onze dodopolitici die strijden voor een beter Europa. Dat dat soms hilarische vormen aanneemt, zoals toen twee weken terug NOS-correspondent Chris Ostendorf met zijn meest blije EO-gezicht kraaide, dat Spanje er in had toegestemd om 100 miljard euro aan steun voor haar banken te accepteren, is slechts een schrale compensatie voor het niveau waarnaar de Nederlandse nieuwsvoorziening ondertussen is afgezakt.
En ja, aangezien ook de EU zich niet in een vreugdevolle acceptatie door de PVV mag verheugen, moet alles dat de overheid uitvoert teneinde een bespoediging van de Europese unificatie te bewerkstelligen, logischerwijs worden beschouwd als nastrevenswaardig. Het is het simplisme van mensen die iets geleerd hebben op school, en zich er pijnlijk van bewust zijn dat er mensen bestaan die verder geleerd hebben – die moeten het dus wel beter weten, aangezien zij de betere baantjes bij de overheid hebben weten te verwerven. Al dan niet dankzij hun partijkaart met daarop een groen kruis of rode roos.
Feitelijk kan een standpunt dat eenmaal door de PVV is ingenomen, nog nauwelijks door andere politieke partijen worden ingenomen op straffe dat hen de hoon hunner gelijken ten deel valt. Wordt een standpunt dan toch overgenomen, dan doet men besmuikt of men het zelf bedacht heeft. Zo is er dus voor het PVV-electoraat geen enkele kans serieus te worden genomen. De PVV is uit de aard van haar bestaan besmet, en als zij de wensen van haar electoraat probeert politiek aan de man te brengen, is zij onfatsoenlijk.
Dat ondertussen elders in de wereld met verbazing wordt geconstateerd, dat de Europese elites druk doende zijn zichzelf een nationalistische revolutie op de hals te halen, dringt tot de gemiddelde PC-mens niet door. Evenmin als dat de Europese bevolking er kennis van kon nemen dat de euro, ondanks vrij breed gedragen reserves door een keur van Europese en Angelsaksische economen, er om politiek-ideologische redenen doorheen moest worden gedrukt. De omvang van mogelijke risico´s werd daarbij als onbelangrijk gezien. De verdragen die de euro-stap schragen moesten, bevatten geen enkele passage waarin aandacht werd besteed aan een mogelijk exit van een aangenomen lid.
Evenzo werd ons onder het mom van democratische legitimatie van de Europese samensmelting een Europees parlement door de strot geduwd, dat zonder traditie, en zonder verstand van zaken, op dwangmatige wijze probeert op allerlei gebieden een zekere mate van gelijkvormigheid tot stand te brengen tussen landen, die hun eigenheid al millennia koesteren. Slechts hoogst zelden gehinderd door een weerbarstiger dan vermoede werkelijkheid.
Ondertussen berichtte de Nederlandse staatsvoorlichting gisteravond dociel, dat premier Rutte en bondskanselier Merkel het op korte termijn geheel eens zijn over de gewenste toekomst van Europa, maar dat onze bloedeigen premier zijn reserves over een verre toekomst waarin Eurobonds een rol zouden kunnen spelen, fier overeind had gehouden. En inderdaad, alles later dan 12 september is thans een verre toekomst.
Nigel Farage werd gisteren geïnterviewd door Fox-News, en al is zijn visie op Europa bekend, desalniettemin is het niet al te moeilijk uit zijn woorden zijn verbijstering te destilleren, over de koers die de Eurocraten ondanks de van hen bekende compulsieve blindheid met een fanatieke koppigheid door proberen te blijven duwen. Op weg naar een crash die niet uit kan blijven.
Elders in de wereld heeft men inmiddels ruimschoots wijn, bier, nootjes en chips ingekocht om zich voor te bereiden op het schouwspel dat op het punt staat te beginnen, naar men vermoedt ergens deze zomer. Het wachten is nog slechts op de parade die de arena betreden zal, om ons toe te roepen: Morituri te salutant!
Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.