Voor de tweede maal binnen een jaar kiest de Britse Labourpartij haar leider middels een volledige ledenraadpleging – mèt toegevoegde stemmers. En opnieuw lijkt Jeremy Corbyn een onklopbare kandidaat.

Eergisteren is deze herhaling van vorig jaar al van start gegaan. Ditmaal is Jeremy Corbyn van start af de onbetwiste favoriet, en het moet raar lopen als hij de aanval op zijn positie als Labourleider verliezen zou. Maar na de motie van wantrouwen die door bijna 90% van de Labour-MP’s werd gesteund, zal hij meer en meer een leider zonder volgers blijken. Al gaan schattingen er van uit dat hij meer dan 60% van de stemgerechtigden in deze leiderschapsverkiezing achter zich zal krijgen.

Het probleem met Corbyn is niet dat hij erg links is – dat hoort bij Labour. Het probleem met Corbyn is dat hij een klassiek vertegenwoordiger van de loony left is, een type waarvan men eigenlijk dacht het in de jaren negentig was uitgestorven. Voorbeelden van wat loony left eigenlijk inhoudt vindt U in deze opsomming. Let bijvoorbeeld op wat wordt gezegd over het Ierse vredesproces en het negeren van anti-semitisme door Corbyn. Het stelt ook zijn pacifisme in een ietwat vreemd daglicht.

Maar ik heb het al eerder gezegd: de strijd binnen Labour is een gevolg van het Britse kiesstelsel, dat grote partijvorming sterk stimuleert omwege van effectiviteit bij het veroveren van de macht. Links en extreemlinks zijn in het UK daarom nooit uit elkaar gegaan zoals overal elders op het continent. Het nog steeds aanwezige klassenstelsel van de Britse maatschappij stimuleert bovendien dat een maatschappelijke tweedeling in stand blijft. En als laatste maar niet het minste argument, is er de moderne loony left-beweging. Deze mensen – die verliefd zijn op de fantasievoorstellingen van Piketty – denken een nieuw elan voor een rechtvaardiger wereld te kunnen afdwingen als ze daartoe de gelegenheid krijgen. Idealisme van een gevaarlijk soort, maar ondanks dat een eeuwige politieke kracht in de westerse democratieën. Het is de verleidelijkheid van een prachtig fantoom, dat bij nader inzicht veroorzaakt bleek door een ondoordacht linkje aan een giftige kikker[1} die geen prins bleek te zijn.

De strijd in Labour gaat daarom tussen links en extreemlinks. Maar de (enige) tegenkandidaat van Corbyn is ditmaal evenzeer een extreemlinksmens met bijzondere ideeën, wat hem acceptabel zou kunnen maken. Maar zijn tekort aan ervaring wordt nog overtroffen door zijn tekort aan charisma – iets dat Corbyn ontegenzeggelijk bezit. Dat Owen Smith bovendien wordt gesteund door het partij-establishment garandeert dat hij door de extreemlinkse partijpartizanen als onacceptabel zal worden beschouwd. De ironie is dat Smith bij ontstentenis van Corbyn vorig jaar veruit de meeste stemmen zou hebben gekregen van de extreemlinkse vleugel van Labour – die door de jarenlange cohabitation in één partij veel sterker is dan elders in Europa. Owen Smith is linkser dan welke Labourleider ook sinds Michael Foot – uitgezonderd Jeremy Corbyn.

Zoals de zaken nu staan is de uitkomst voorspelbaar. Extreemlinks heeft zich onwrikbaar achter Corbyn opgesteld, niet in het minst doordat in de aanloop naar deze reprise van een leiderschapsverkiezing het partij-establishment er werkelijk alles aan heeft gedaan om Corbyn buiten te sluiten of zijn supporters het stemmen onmogelijk te maken. Dat soort zaken wordt niet vergeten, en maakt Smiths missie al op voorhand kansloos. Het is onmiskenbaar dat Corbyns herverkiezing voor Labour een breuk met een onzekere toekomst zal betekenen. Het was al onduidelijk wat de Labourpartij in de toekomst zou kunnen betekenen in de Britse politiek, het tweede bewind van Corbyn kan niet anders worden dan een afrekening met de erfenis van Tony Blair. Het zou de ironie van de geschiedenis kunnen zijn dat de scheuren die dat Labour op zal leveren, de uiteindelijke herrijzenis van de LiberalDemocrats zou kunnen inhouden.

---

[1] Op een bepaald moment was een kikkersoort populair die zijn huid smeerde met een hallucinogeen. Door aan het dier te likken kreeg men zijn dosis binnen.