De Nederlandse politietop heeft corruptie ingebakken als bedrijfsrisico in haar personeelsbeleid. Corruptie politie is niet meer weg te denken uit het toekomstbeeld van ons land, zo blijkt.

Gisteren kwam in mijn Twittertijdlijn een oud stuk (september) over corruptie bij de politie langs. Ik herinnerde me er over te hebben geschreven, maar de nasleep niet goed te hebben gescand. Toen ik dat alsnog deed was er reden dit stukje te maken. Want waar je van een misstand mag verwachten dat die na signalering wordt aangepakt, bleek me dat de staatsomroep vorig jaar met man en macht was uitgerukt om dit brandje te blussen en te bagatelliseren. En dat vrijwel niemand er echt over had geschreven. Even googlen op corruptie politie leverde dit beeld:

Een treurig beperkt lijstje media dat het toentertijd interesseerde. Het NOS-stukje had ik vorig jaar overigens gemist. Heel jammer, want het was de kers op de taart van de constatering dat corruptie bij de politie structureel geworden is, en dat de staatsomroep dat ook verdedigt.

En wees er van verzekerd dat ik me de reikwijdte van wat ik hier nu net zeg ten volle besef. Een paar quotes uit dat NOS-stuk:

“Als je dit rapport generaliseert, zou je de conclusie kunnen trekken dat politiemensen met een migratieachtergrond minder betrouwbaar zijn. Daar is absoluut geen sprake van.” Dat verzekert Peter Slort, die bij de nationale politie verantwoordelijk is voor diversiteit.
Hij reageert op het onderzoek dat gisteren verscheen, waaruit bleek dat niet-westerse politiemedewerkers relatief vaak betrokken zijn bij ernstige integriteitsschendingen.

Valt er iets te generaliseren aan het rapport waarover het ging? Het stond er gewoon. Door het woord generaliseren te introduceren suggereert de voor ‘diversiteit’ verantwoordelijk politieman dat je uit dergelijke rapporten geen generale conclusies mag trekken. Maar dat is nu juist wat dergelijke rapporten doen. Je kunt proberen ze te bestrijden op waarheid, op inhoud. Maar niet op of je ze al dan niet mag uitvoeren. Wie dat zegt geeft aan dat corruptie onderdeel is geworden van de bedrijfsrisico’s van de politie, en dat we er maar mee moeten leren leven.

Het is geen wonder dat de politie niet aan profiling mag doen. Dat zou me een partij navelstaren worden! Ook interessant is deze uitspraak:

Ondanks die conclusie ziet Slort geen aanleiding om deze groep extra in de gaten te houden. “We willen geen maatregelen nemen tegen groepen. Dan is het net alsof de politie bestaat uit agenten met en agenten zonder migratieachtergrond. We richten ons op individuen. Maar dat betekent niet dat we onze ogen sluiten voor die oververtegenwoordiging.”

Werkelijk? Maar de politie begeeft zich onbedaarlijk veel moeite juist die groepen te appeasen, met iftars, suikerfeest en wat niet al. Als je niet negatief benaderen mag op afwijkend groepsgedrag binnen de grotere groep, is een positieve dan zinvol? Daar zal de corruptiebestrijding het niet makkelijker mee krijgen, want als de groep meer dan gemiddeld een bepaald gedrag vertoont, wordt dat hiermee indirect gesanctioneerd. Maar dat zal wel een te grote stap zijn voor de geestelijke flexibiliteit van het hoofd diversiteit van de nationale politie.

Het is een litanie van schouderhalen, klakkeloos aangehoord en genoteerd door een staatsomroep die niet anders weten wil. Duidelijk is dat de politie niets doet aan profiling binnen de eigen gelederen. Daarin is ze nooit goed geweest, en op verbetering hoeven we dus niet te wachten. Intussen gaat het diversiteitsbeleid onverdroten voort met de werving van nog hogere percentages allochtone – lees islamitische – agenten. De constatering dat corruptie van nu af bij de politie zit ingebakken als bedrijfsrisico is niets teveel gezegd. Men lijkt te vinden dat we er maar mee moeten leren leven.

Net zoals in Derdewereldlanden? Je kunt alleen nog maar verzuchten, waar vinden ze dergelijke idioten toch telkens weer?