Gisteren waren door het gehele UK verkiezingen. Buiten Engeland waren de belangrijkste die voor de regionale parlementen van Schotland, wales en Noord-ierland. In Engeland zelf stonden in 124 gemeenteraden zetels op het spel, en onder andere de burgemeester van Londen werd direct gekozen. Het resultaat was gemengd, met voor elk wat wils.

Dat de Conservatieven Londen zouden verliezen aan Labour werd algemeen verwacht. Boris Johnson, acht jaar lang regerend burgemeester, stopte er mee, en het overwegend Labour stemmende Londen leek weinig genegen dat de eerstvolgende burgemeester opnieuw door de Conservatieven zou worden geleverd. De stad krijgt nu van Labour haar eerste islamitische burgemeester.

In Schotland waren er bijzonder verrassende bewegingen voor het parlement in Holyrood. Dat de SNP de vooruitgang die al jaren gaande is om Schotland volledig te domineren waar maakte verbaasde weinig, maar het was veelminder overtuigend dan vooraf verwacht. Verrassender was dat de Schotse Conservatieven de tweede plek opeisten, met vrijwel evenveel stemmen als het weggevaagde Labour. In een behoorlijk aantal constituencies werden ze de belangrijkste uitdager van de SNP, en verwezen Labour naar het derde plan. Zelfs de LibDems herwonnen in Schotland terrein (en enige zetels).

In Wales was het belangrijkste nieuws dat Labour de helft van het aantal beschikbare zetels niet opnieuw zou halen, maar de teruggang was minder ernstig dan vooraf wel werd geopperd. Ook hier deden de Conservatieven het uitermate redelijk, wonnen de Welshe Nationalisten zetels en hielden ook de LibDems hun zetels vast. De teruggang van Labour bleef beperkt. Grootste verrassing was het succes van UKIP, dat in veel constituencies vanuit het niets de derde partij werd. UKIP heeft duidelijk veel baat bij het Brexit-referendum in juni, waarop in Wales al wordt geanticipeerd. Dat de EU er als verantwoordelijk wordt gezien voor de mogelijke ondergang van de staalindustrie in Port Talbot, die niet door de regering in Londen mag worden gered (waartoe die overigens nooit werkelijk bereid leek), speelt al een rol in het stemgedrag van veel traditionele Labour-kiezers.

In de councils in Engeland gebeurde relatief weinig, maar dat was niet onverwacht. De zetels die gisteren op het spel stonden waren dezelfde als die waar de Conservatieven in 2012 al een pak slaag kregen, toen van Labour. Nu kregen de Conservatieven er zelfs een aantal terug. Iets dergelijks gold voor de LibDems. Labour verloor wèl, maar voornamelijk aan UKIP, dat in een kleine council zelfs de grootste partij werd- zonder overigens de meerderheid te verwerven.

Het Labour-resultaat in Engeland kan (en zal) worden geweten aan het ineffectieve leiderschap van Jeremy Corbyn. Tijdens lokale verkiezingen direct na landelijke verkiezingen wint de oppositie gewoonlijk. Maar doordat de vergelijking met 2012 belangrijk was, is het resultaat van gisteren weinig zeggend. Behalve op één punt: de grote joodse gemeenschap (een van de weinige in de UK) in Bury leek Labour af te straffen voor het anti-semitisme waarvan de partij de afgelopen weken kennis gaf, en de weinig overtuigende aanpak er van.