De EU gaat na het mislukken van de verplichte verdelingsquota van asielmigranten – de ‘vluchtelingen’ – nu inzetten op vrijwillige opname van de lidstaten. De moderne slavenhalers uit Brussel bieden de lidstaten €10.000 per afgehaalde slaaf. Dat gaat nog veel minder goed werken dan de vorige aanpak: teveel is eenvoudig teveel.

Het is altijd weer curieus hoe slecht het progressieve Goedvolk haar associaties op orde heeft. Dat de EU nu €10.000 per afgehaalde slaaf biedt in plaats van te pogen verdelingsquota door te drukken tekent de wanhoop van het project. Maar gezien de manier waarop aan de bevolking wordt verkocht waarom er een noodzaak zou zijn om immigranten te importeren – opdat zij kunnen werken voor ons pensioen – heb je toch niet veel intelligentie nodig om te beseffen wat hier het excuus is om die mensen binnen te halen. Wij jou voeden en soms geldje geven, dan jij hier hard voor ons werken tot 65e jaar. Vanuit ons perspectief zou je dat alleen kunnen kenschetsen als een uitnodiging tot slavernij. Maar goed, over moreel besef en de linkse idiotarians zal ik hier verder zwijgen.

Dat neemt niet weg dat ook deze aanpak kenmerkend is voor de wijze waarop de EU functioneert: alles draait om geld en vanuit de Eurocratische optiek iedereen kan worden omgekocht. In een verder bijzonder leugenachtig artikel van de NOS valt te lezen:

Dit keer wil de Commissie landen niet verplichten om mee te doen. Ze moeten worden verleid, bijvoorbeeld met financiële steun.

En:

Mensen uit landen die meewerken aan terugkeer, krijgen een grotere kans op EU-visa dan mensen uit landen die niet meewerken. Er zijn ook al Europese plannen om de niet-meewerkende landen te straffen, door bijvoorbeeld geen visa meer te geven aan politici en zakenmensen.

Dat ook de EU zelf al het gevoel heeft dat dit wel eens helemaal verkeerd kan gaan is te zien aan de deadline die de betreffende eurocommissaris Avramopoulos heeft gesteld voor landen zich vrijwillig te melden. Iets dat je alleen terugvindt bij Elsevier:

De deadline voor het nieuwe plan is vrij strak: de commissie geeft de lidstaten tot eind oktober de tijd om plaatsen beschikbaar te stellen.

Maar of dat gebeuren gaat? Laat ik het zo zeggen: de meeste inwoners van een land redeneren een, twee, veel, gevolgd door honderd, duizend, teveel. Cijferen is altijd moeilijk, maar teveel is een eenvoudiger en beter hanteerbaar begrip. Doch de EU denkt in tienduizenden per land. Nog afgezien van het feit dat onder de geldende regels het onmogelijk is deze migranten buiten het EU-land van hun keuze te houden, is er na de afgelopen jaren beslist geen EU-lidstaat meer te vinden die zich hier vrijwillig voor zal aanmelden, aangezien dat de bevolking wel eens opstandig zou kunnen maken.

Zweden heeft al enige tijd geleden aangegeven zich grote zorgen te maken over de interne stabiliteit in het land, Duitsland zal zich zo kort na de laatste verkiezingsuitslag echt niet kunnen permitteren de kiezers direct te schofferen, en verder zie ik geen potentiële vrijwilligers aan de horizon. Het Griekenland van Avramopoulos zal op deze wijze nooit van haar ingestroomde overbevolking af raken. Hoewel, misschien kunnen ze de bevolking van die vluchtelingenkampen (maal €10.000) aftrekken van hun schuld aan de EU? Maar welbeschouwd is dit hoofdstuk over en voorbij.

Niet dat het gegil uit Brussel stoppen zal: de fixaties daar zijn niet veranderd, en men lijkt echt te denken dat de EU niet zonder die aanzwellende verkrachtingsgolf kan. Dat zal betekenen dat men uiteindelijk blijft weigeren de grenzen te bewaken, en vervolgens de Europese bevolking gaat bewerken met schuldgevoelens over verzuipende dobbernegers, om het eens heel grof te stellen.

Wat men niet door heeft omdat men het niet weten wil, is dat de grens aan meevoelendheid wel zo ongeveer is bereikt. Na vijftig jaar gedrens over onze morele verplichting geld over te maken aan die zielige mensjes in Afrika, die nu op hun beurt lijken te denken dat alles hier gratis is en daarin nog worden gesteund ook – hebben de meeste mensen het wel gezien. De steeds verder afnemende bereidheid geld te storten bij hulpacties is er een voorbeeld van. Sint Maarten is een soort uitzondering – het blijven rijksgenoten – maar dat er afgelopen jaren geen acties meer zijn opgezet voor andere natuurrampen elders is veelzeggend, en de regering die de euvele moed heeft aan te bieden meer dan een paar honderd van de slaafjes die de EU aanbiedt te accepteren kan een enorme afstraffing verwachten.

Het is over en voorbij nu. Er bleek alsnog een grens te zijn die door politici niet kan worden gepasseerd zonder een hoge tol te moeten betalen.