Of het ligt aan de strapatsen van de laatste ministers deze zomer, of aan een algemeen gevoel dat het wel voorbij met de partij is? Niemand van belang wil in ieder geval nog voorzitter worden van de PvdA.

Vandaag sloot de aanmeldingstermijn voor het voorzitterschap van de PvdA. Er hebben zich drie nono’s verdeeld over twee mogelijkheden gemeld: de Zwolse wethouder Nelleke Vedelaar en het duo Astrid Oosenbrug en Gerard Oosterwijk. De keuze voor Spekman was indertijd al geen geïnspireerde, maar dit is een signaal dat het eertijds eerzame beroep van PvdA-watcher echt op haar laatste benen loopt.

Wat in mijn achterhoofd nog even zeurt is de vraag of het salaris nog steeds zo exorbitant is als het altijd was. De PvdA was immer de enige landelijke partij met een volledig betaalde voorzitter. Bovendien konden de afzwaaiende voorzitters altijd rekenen op interessante toekomstperspectieven en wie na een carrière via de PvdA niet ergens burgemeester werd had voor dat ambt kennelijk geen belangstelling.

Maar om een partij ten grave te dragen, daar zien nu eenmaal weinig mensen iets in, hoewel ook dat mogelijk in het vat zit voor de toekomstige voorganger van de sociaaldemocratische gemeente. Een verdere decimering van de partij bij GR2018 overleeft zij namelijk naar mijn oordeel niet. De opheffing in anonimiteit lonkt, want de fut is er overduidelijk compleet uit. Wat betekent dat voor het land?

Dat de journalistiek op zoek moet naar een nieuwe patroonpartij – hetgeen BNN-Vara onlangs al poogde te doen met Jesse.
Dat er in het parlement minder fundamentele bezwaren zullen zijn tegen een gekozen burgemeester.
Dat er enige containers oud papier kunnen worden verscheept naar de Koninklijke Bibliotheek, als die het archief van de PvdA hebben wil tenminste.
Dat de laatste nog levende leden van DS70 tevreden kunnen knikken: ze hebben toch gelijk gehad.
Dat er een enorm gat valt in de carrousel van baantjesjagend Nederland, al staan ze bij GL en D66 ongetwijfeld klaar om de restanten op te vangen.
Dat de FNV definitief zal worden overgenomen door de SP, zodat er in de toekomst nog meer sociaal overleg zal klappen.
Dat Amsterdam een politiek slagveld op links wordt tussen GL en D66, met de SP als kingmaker en de VVD als de eeuwige bijwagen.

En dat we eindelijk af zijn van die wezenloze nostalgie naar Den Uyl en zijn kabinet der Verbeelding.

Wat ik nog vergeten ben kunt u hieronder zelf aanvullen.