Gisteren kwam het nieuws dat PvdA-olifant/prominent Sharon Dijksma wethouder wordt in Amsterdam. Een fikser en bestuurlijk zwaargewicht, werd daar opgewekt aan toegevoegd. Dat moet veel verhullen.

Want alle grappen daar gelaten, is Sharon Dijksma die bestuurlijke zwaargewicht die de PvdA er in Amsterdam weer bovenop kan helpen? Of zouden persoonlijke motieven een rol spelen en heeft iemand als Dijksma haar partij de facto al opgegeven? Je kunt niet in iemands hoofd kijken, maar dat de actieve politieke loopbaan van Dijksma nog niet eerder werd beëindigd middels het burgemeesterschap van een grote stad was niet haar bedoeling. Ditmaal lijkt het eerder de aanleiding van haar beschikbaarheid dan de motivatie wethouder te worden. Dijksma neemt de gok dat zij na een succesvol wethouderschap alsnog een vette prijs kan binnenslepen, meer is dit naar mijn oordeel niet. Al wordt et wel zo gebracht:

De lokale afdeling van de sociaaldemocraten heeft een klemmend beroep gedaan op de voormalige staatssecretaris om het parlement te verlaten en in het stadsbestuur plaats te nemen.

Eerder – al in 2012 – was Dijksma in de race voor het burgemeesterschap van Nijmegen. Die progressieve stad koos uit paniek snel achter de rug van haar partij om voor Hubert Bruls, van het CDA nog wel. Uit arren moede werd Dijksma maar weer staatssecretaris, in Rutte 2. Je moet toch wat en het debacle in Nijmegen gaf aan dat men haar niet moest. Dat men haar elders nog steeds niet moet, daarvan getuigt dit aanstaande wethouderschap, want ondanks dat sinds het einde van Rutte 2 al diverse oud-bewindslieden van de PvdA aan burgemeestersbaantjes zijn geholpen is de naam Dijksma daarbij nooit gevallen. Dat Dijksma ook nooit minister werd in Rutte 2 is al even opvallend. Geschikte vrouwen met politieke ervaring zijn altijd te weinig beschikbaar, en dat ze geen moment in beeld was om minister te worden is veelzeggend over haar bestuurlijke statuur.

Nu wordt Dijksma dus wethouder naast lokaal PvdA-brekebeen Marjolein Moorman. De enige kwaliteit van Dijksma die onomstreden is, is haar vermogen niet in politieke sloten te verdwalen. Dat kunnen ze in Amsterdam wel gebruiken. Sowieso omdat een college met veel politieke stoethaspels aan treedt. Nu noemt men het investeren in een linkse coalitie, maar de waarheid is dat Amsterdam nog de enige grote stad is waar het goed uitkomt de PvdA getalsmatig een plek in het college te bieden. In veel ander grote steden (met Rotterdam als twijfelgeval) hoeft men met deze voormalige linkse machers geen rekening meer te houden, en dat doet men dan ook niet.

Amsterdam slaat linksaf, meende men zes weken terug in het Parool te moeten melden. D66 is daar ‘rechts’ en de PvdA de maat van het gemiddelde, zo blijkt uit de samenstelling van het aantredende college. Dat wordt vooral gelegitimeerd door de grote winst van de Rutger GW-gekkies die tien zetels scoorden:

Drie van de vier partijen die gaan onderhandelen, verloren flink bij de verkiezingen: PvdA ging van tien naar vijf zetels. D66 van veertien naar acht en SP van zes naar drie.

Dat is geen afslag naar links, maar een afslag naar het Enge Bos. Opvallend is overigens dat de PvdA twee wethouders krijgt, maar ongetwijfeld heeft dat ook te maken met de veronderstelde bestuurlijke capaciteiten van Moorman. Het college zal naar ik aanneem 8 a 9 wethouders bevatten: 1 voor de SP, 2 voor de PvdA 2 voor D66 en 3 (of 4?) voor GL.

Nu de PvdA in Amsterdam in het College mee mag doen is het weer de logische plek waar de partij denkt zichzelf opnieuw te kunnen uitvinden. Dat het daarmee ook de logische plek voor de partij is om politiek te sterven schijnt nog niet doorgedrongen. En om dan Sharon Dijksma te sturen?