Een van de meest onbegrijpelijke hypes in dit land vond ik de opwinding over de vraag van Wilders aan zijn achterban, wilt U meer of minder Marokkanen in dit land? Minder, minder, schreeuwde die aanhang en meteen was de beer los.

Vijfduizend strafaangiften binnen een paar dagen en allerlei autoriteiten sloten zich bij de volksopwinding aan. Een onsmakelijk gebeuren. Zo’n burgemeester Bruls van Nijmegen, die met zijn college van B&W naar het politiebureau stapte en al die andere hoogwaardigheidsbekleders die er trots op waren dat ze aan het spektakel hadden meegedaan.!

De overheid heeft aangiftebiljetten laten drukken, speciaal voor deze gelegenheid, alsof de straf voor Wilders hoger zou zijn naarmate meer mensen aangifte zouden doen en alsof er een landsbelang mee gemoeid was om de man veroordeeld te krijgen. En voor wat? Voor de uitgesproken wens om minder Marokkanen in Nederland te krijgen.

Wat daar beledigend aan is of haat zaaiend lijkt mij een raadsel. Het is precies hetzelfde wat hij altijd in de Kamer heeft beweerd en als Nederlandse parlementariër heeft hij het recht om zich hierover uit te laten.

Die tweede strafzaak Wilders gaat een mislukking worden, maar dat is het punt niet eens. Het punt is hoe een overheid en de verzamelde pers van een land zich zo kan laten gaan dat een lid van de Tweede Kamer, dat al sinds mensenheugenis met bewaking rondloopt, in gevaar wordt gebracht door een georganiseerde hysterie.

Dat is een oproep tot haat van de overheid en eigenlijk zouden alle verantwoordelijken hiervoor voor de rechter moeten worden gebracht, ware het niet dat ook de rechterlijke macht[1] op dit punt niet langer objectief is. Het zou dus niet baten, maar een schande blijft het.

—————————————————————————————

[1] Die heeft niet zo lang geleden vastgesteld dat onder haat zaaien ook moet worden verstaan het tonen van onverdraagzaamheid. Dat is eigenlijk alleen te begrijpen wanneer je vindt dat het weg willen hebben van een deel van de Marokkanen misschien dan geen oproep tot haat kan worden genoemd maar dan toch in elk geval een uiting is van onverdraagzaamheid.

—————————————————————————————

Dit artikel verscheen vandaag ook op het Blog van Toon Kasdorp