Er zijn mensen die de weerzin die in dit land bestaat tegen het moslimgeloof en de daarmee samenhangende gewelddadige cultuur vergelijken met de jodenhaat van voor de tweede wereldoorlog. Maar joden hadden geen geweldcultuur en parasiteerden niet op de westerse samenleving. Ze hadden ook als groep een toegevoegde waarde. En voor de oorlog hadden ze bovendien geen eigen land.

Als joden door sommigen hier werden gehaat dan was dat in hoofdzaak omdat veel mensen in Europa zich niet tegen hen opgewassen voelden. Er was geen reden om bang te zijn voor joden. Het aantal aanslagen dat ze pleegden was te verwaarlozen. Voor zover ze in aparte wijken woonden, zoals hier in Amsterdam, was er wel iets van etnische tegenstellingen, maar die hebben alleen in Duitsland geleid tot de Holocaust, een aanval van barbarij waar men alleen in Polen en andere Oost Europese landen enig begrip voor op heeft kunnen brengen. Die vergelijking gaat dus mank. Afkeer van de moslimwereld heeft een goede reden , van het jodendom niet..

In de Volkskrant van 29/12/10 stond een artikel van een arabist over het antisemitisme in Europa en de islamitische landen. De stelling was dat antisemitisme en antizionisme nauw verwant zijn en dat het tweede in hoofdzaak een versluierde vorm is van het eerste. Wie indertijd de antiracisme conferentie in Durban Zuid Afrika heeft gevolgd zal moeilijk kunnen ontkennen dat in de derde wereld en bij de Verenigde Naties extreem antisemitisme voorkomt. Vaak inderdaad in de door Martin Janssen bedoelde gecamoufleerde vorm. Maar dit wisten we al langer. Interessanter lijkt me de vraag of dit een vorm van haatzaaien en groepsbelediging is waartegen in Nederland strafrechtelijk zou kunnen worden opgetreden.

Zoals bekend is het soort strafrecht artikelen waar het hier om gaat in de wet gekomen in reactie op de jodenhaat van nazi’s en van Nederlandse fascisten in de periode die aan de tweede wereldoorlog vooraf ging. Ze hebben niet geholpen om de latere jodenvervolging en de transporten naar de vernietigingskampen te voorkomen. Of een strengere internationale handhaving van de norm tegen antisemitisme de Holocaust hadden kunnen voorkomen, kan worden betwijfeld. Toch gaat het daarbij om een heel belangrijke norm. De schending ervan heeft niet alleen het Joodse volk maar ook de westerse samenleving niet te herstellen schade toegebracht. Aangezien het strafrecht dient om de belangrijkste normen in de samenleving te handhaven en levend te houden bij de bevolking, is een tegen het antizionisme gerichte strafrechtelijke bepaling nog steeds zinvol. Daarbij is het nodig dat het geen dode letter blijven zou maar dat mensen die zich anti-joods of antizionistisch uiten daadwerkelijk worden vervolgd.

Een opleving van het antisemitisme in welke vorm dan ook zou ondenkbaar horen te zijn, maar de praktijk wijst anders uit. De uitspraak van Bolkestein, dat joden zich alleen in Amerika en Israël nog beschermd kunnen voelen is een voor ons beledigende maar tegelijk een ernstig te nemen waarschuwing aan het adres van dit werelddeel, waar goed over nagedacht zou moeten worden.

Toch is om technische redenen een vervolging van antisemieten op grond van de bestaande artikelen inzake groepsbelediging of haatzaaien niet de geschikte manier om het antisemitisme te bestrijden. Daarvoor bevatten deze artikelen een te vage norm. Het zijn normen van een soort die eigenlijk niet in het strafrecht thuis horen. In het strafrecht hoort, als het goed is, man en paard genoemd te worden. Men formuleert daar zo gericht en zo duidelijk mogelijk. Niet : ‘een telefoontap’ is verboden bijvoorbeeld, maar: ‘hij die met een technisch hulpmiddel een gesprek dat in een woning, besloten lokaal of erf wordt gevoerd opzettelijk afluistert anders dan in opdracht van een deelnemer aan dat gesprek’ wordt gestraft met..

Wie antisemitisme met het strafrecht wil bestrijden doet er beter aan een artikel te formuleren ongeveer als volgt: hij die iemand vanwege zijn Joodse geloof of afkomst beledigt of anderszins onrechtmatig behandelt , dan wel onwaarheden over het joodse volk of de staat Israël als feiten verkondigt wordt gestraft met.. Dan weten we waar we aan toe zijn en dan wordt ook niet op een oneigenlijke manier het bewuste strafrechtartikel gebruikt om de vrijheid van meningsuiting te beperken.

Zou zo’n artikel iemand verhinderen om in het openbaar er op te wijzen dat het niet aangaat wanneer Israëlische kolonisten met stenen naar Palestijnse burgers gooien zonder dat er daarbij sprake is van zelfverdediging of wanneer Israëlische dienstplichtigen Arabische vrouwen beledigen? Ik meen van niet, maar wel zou het Nederlandse politici verhinderen om buiten de Kamer te suggereren dat dit soort gedrag typerend is voor Israël of dat de bezetting van de West Bank de schuld is van alle onheil in het Midden Oosten. Dit soort socialistische en katholieke politici zouden dan vervolgd kunnen worden en de norm die antisemitisme verbiedt zou op een effectieve manier kunnen worden gehandhaafd.

Een voorbeeld van deze vorm van antisemitisme hebben we een paar jaar geleden meegemaakt, tijdens en na de Gaza-oorlogen.
Een aantal Palestijnen met een Nederlands paspoort plaatsten in De Volkskrant van woensdag 9 januari 2009 een ingezonden stuk. Zij maakten zich ongerust over de situatie in Gaza, waar het aantal doden, waaronder kinderen, de vijfhonderd had overschreden, op het moment dat het stuk geschreven werd. Honderdduizenden Arabieren en sympathisanten zijn in die tijd wereldwijd de straat op gegaan om tegen de gang van zaken in Gaza te protesteren, wat in orde van grootte duizend maal zoveel was als het aantal slachtoffers.

Ongeveer tegelijkertijd met de kinderen in Gaza kwamen als gevolg van geweld een veelvoud aan kinderen om het leven in Kongo Kinsjasa. Een ander veelvoud is in hetzelfde jaar om het leven gekomen in Darfoer en op een reeks andere plaatsen in Afrika. Dat gebeurde zonder soortgelijke menigten op de been te brengen. Waarom deze disproportionaliteit en waarom hoorden we Ramsey Nasr c.s. in al die andere gevallen niet? Hij is Arabier en voelt zich daarom nauwer bij de Palestijnen betrokken dan bij de inwoners van Kongo. Daarom. En in Darfoer waren niet de Arabieren de slachtoffers, daar waren het de daders. Daarom.

Ter wille van de slachtoffers van het terroristische geweld in India in diezelfde tijd zijn geen honderdduizenden de straat op gegaan, zelfs in India niet. Hier in Nederland en West Europa al helemaal niet. Terwijl het toch in al die gevallen om onschuldigen ging, kinderen zowel als volwassenen.

In Gaza was het aantal onschuldigen flink kleiner dan het aantal slachtoffers. Daar ging het bij de oorlogsslachtoffers nog steeds in meerderheid om leden van Hamas. In Gaza hebben de inwoners zelf om Hamas gevraagd en daarmee impliciet om gewapend optreden van Israël. Dat Palestijnen zich om hun landgenoten bekommeren begrijp ik nog wel, maar waarom vinden mensen die hier niet thuis horen dat ze Nederlanders kunnen oproepen om Israël te veroordelen? Of erger, waarom menen Nederlanders dat ze aan zo’n oproep gehoor kunnen geven? We hebben geen Arabische landgenoten maar wel joodse die in Ashdod en Beersheba wonen en die de schuilkelders in moeten wanneer er Arabische raketten op ze afgeschoten worden.

Ik wil niet beweren dat wij geen compassie zouden moeten hebben met Palestijnen omdat het geen Nederlanders zijn, maar toch niet meer dan met de slachtoffers van moslimfundamentalisten op allerlei plaatsen in de wereld? Militaire reacties tegen terroristische aanslagen hoort de Nederlandse regering trouwens altijd en overal te steunen, zolang ze proportioneel blijven. Als daar zo nu en dan een herder en zijn familie slachtoffer van worden maakt dat de reactie op terreur niet buitenproportioneel. Wie meent van wel getuigt daarmee van een verwerpelijk soort hysterie.

Volgens uiteenlopende schattingen zijn er ooit 367 duizend ( schatting van deskundigen ) of 950 duizend mensen ( Arabische opgave ) gevlucht uit het Mandaatgebied Palestina. Tijdens en na een oorlog van vijf Arabische landen tegen Israël. Daarvan leven er volgens de gegevens van de VN nu nog anderhalf miljoen in Gaza en zes miljoen in totaal in de Arabische landen.

Dat die vluchtelingen niet al lang konden worden opgenomen in de landen waar ze sindsdien verblijven is onbegrijpelijk. Als Nederland in een paar decennia een miljoen moslims kan opnemen, behoorlijk huisvesten en van een uitkering of een baan voorzien, dan zouden de rijke Arabische olielanden dat in zestig jaar toch ook moeten kunnen, zou je zeggen. Aan de hulp van de VN en de westerse landen heeft het niet gelegen. Aan geen volk is per hoofd van de bevolking zo veel westerse hulp besteed als aan de Palestijnen. Het lijkt er op dat de ellende van de vluchtelingen een wapen is en blijft in de handen van fundamentalisten en dat er om die reden geen blijvende vrede binnen bereik is.

Intussen was er wel sprake van een humanitaire ramp in Gaza, omdat er naast de doden behoorlijk veel gewonden zijn gevallen die als gevolg van de gesloten grenzen onvoldoende medische hulp konden krijgen. Dat in Nederland wonende Palestijnen daar hulp voor vroegen mag en hun beroep was ook niet vergeefs. Maar waarom zij de Nederlandse regering toen gevraagd hebben om Israël te veroordelen voor het soort actie tegen Hamas, dat we zelf onder soortgelijke omstandigheden precies zo zouden hebben ondernomen, was impertinent en had aanleiding horen te zijn ze het land uit te zetten.

Palestijnen mogen dan wel geëxcuseerd zijn als zij in dit conflict de kant van hun landgenoten kiezen, maar dat dit kan onmogelijk gelden voor de Nederlandse regering. Fatsoenlijke Nederlanders die de oorlog en de naoorlogse tijd hebben meegemaakt blijven de Arabische kant onvermijdelijk veroordelen als de verkeerde, de nazi kant. Voor, tijdens en na het ontstaan van de Joodse staat zijn de Arabieren in de fout gegaan en men hoeft de Arabische geschiedenisboekjes er maar op na te lezen, die ook in Gaza overal te krijgen zijn, om te beseffen dat het hier om acties ging die door een rabiaat antisemitisme werden geïnspireerd. Dat is rassenhaat van een soort zoals wij die in dit land hebben leren verafschuwen.

Gaza is een gevangenis voor zijn anderhalf miljoen bewoners en hun situatie is zo goed als uitzichtloos. Het is evident dat die gevangenis ooit ontruimd moet gaan worden. Waar de bewoners dan naar toe moeten is de vraag en met die vraag zouden de ondertekenaars van de oproep aan de Nederlandse regering zich beter bezig hebben kunnen houden. Het bewoonde deel van Israël heeft de grootte van Noord Brabant. Het puilt nu al uit. Het heeft geen plaats voor vijandige minderheden en al helemaal niet voor een vijandige meerderheid, die gecreëerd zou worden als alles wat zich intussen vluchteling noemt naar het land van Israël zou komen.

Een vreedzame oplossing van het conflict vraagt om herhuisvesting van de bewoners van de kampen en daarnaast om het creëren van werk voor de volwassen bevolking. Dan kan ook de hulp stoppen die het probleem tot nu toe in stand heeft helpen houden en dan kunnen ook de moslim Palestijnen in Nederland terug naar huis.

—————————————————————————————————–

Dit stuk verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp