DE WERELD NU

De Arabische herfst

In een memo van de European Council on Foreign Relations werd gepleit voor Europese medewerking aan het Palestijnse plan om de entiteit de status te geven van ’non member state’, een status die het Vaticaan ook heeft.

Volgens de auteurs van het memo, Daniel Levy en Nick Witney, zou dit in overeenstemming zijn met het streven naar een tweestatenoplossing. Europa had al veel geïnvesteerd in de Palestijnse staatsvorming. Ook was het in overeenstemming met de Europese waarden van zelfbeschikking en vrijheid, zoals we die in de praktijk konden zien in de Arabische lente. Ten slotte was naar de mening van de twee auteurs een Palestijnse staat in het belang[1]van Europa.

Maar in feite was hun pamflet een pleidooi tegen een vreedzame oplossing van het Palestijnse vluchtelingenprobleem en betekende het bovendien goed naar kwaad geld gooien. Een Palestijnse staat op de West Bank en in Gaza is allesbehalve een Europees belang, zoals we de laatste jaren steeds weer hebben kunnen constateren. De lente is omgeslagen in een Arabische herfst met bloedbaden in Syrië en Jemen, moordpartijen in Libië en een Egyptische regering die zit met de naweeën van het korte moslimbroederschap regime in dat land. Er is geen enkele voortgang geweest richting democratisering. Integendeel, het geweld is in de laatste jaren weer overal toegenomen in het Midden Oosten, net als de haat tegen de democratieën in de wereld en meer in het bijzonder tegen Israël en de VS. In 1999, tegen het einde van de overgangsperiode die eerder in Oslo was vastgelegd, kondigde de EU aan dat het de erkenning van een Palestijnse staat ‘ten gepaste tijde’ zou overwegen.

Nu gaan dwarsliggen bij de Palestijnse vraag om erkend te worden als lidstaat van de VN zou volgens de Duitse Arabiste Asseburg niet alleen inconsistent zijn, maar het zou “een harde klap betekenen voor de geloofwaardigheid van de EU in de Arabische wereld en ver daarbuiten.” Die conclusie lijkt me zeker juist, maar wie geloofwaardigheid wil in de Arabische wereld en bij de meerderheid van de leden in de VN die deze Arabische criminele wereld steunt, heeft geen idee wat dit begrip inhoudt.

Westerwelle, die toen Duits minister van buitenlandse zaken was, stelde dat de uitroeping van een levensvatbare Palestijnse staat alleen het resultaat kon zijn van onderhandelingen met Israël. Voor Asseburg hield dat argument geen steek. De aanvraag kon volgens haar bezwaarlijk unilateraal worden genoemd. De Palestijnse Autoriteit wilde volgens Asseburg juist de steun van de internationale gemeenschap kristalliseren en de oplossing van het conflict internationaliseren. “Het vredesproces heeft geen vooruitgang van betekenis meer geboekt sinds 1995 en de VS en het Midden-Oostenkwartet, te weten de VS, de VN, Rusland en de EU, zijn in diskrediet gebracht als bemiddelaars. Het was volgens haar hoog tijd om nieuwe wegen te vinden die konden leiden tot een tweestatenoplossing”.

Kennelijk op grond van steun bij een meerderheid van derde wereldlanden noemde Mevrouw Asseburg van de socialistische Friedrich Ebert Stichting in Oost Jeruzalem de aanvraag van het VN lidmaatschap niet langer unilateraal. Het vredesproces heeft inderdaad geen vooruitgang meer geboekt sinds 1995 en zal dat ook niet meer boeken. Zolang de drie partijen in het conflict, Israël, Fatah en Hamas hun belangen definiëren zoals ze dat nu doen zijn die niet op een lijn te brengen en is een vreedzame oplossing een illusie. Het enige wat we kunnen doen is Israël beschermen en een goed heenkomen zoeken voor de vluchtelingen in de kampen. Meer smaken zijn er niet.

De discussie over de erkenning van Palestina als volwaardige lidstaat van de VN is een grotendeels symbolisch gevecht. Een meerderheid van alle VN-lidstaten erkennen de Palestijnse Autoriteit of de PLO formeel als vertegenwoordiger van de Palestijnen en onderhouden bilaterale relaties met de Palestijnse Gebieden. De Palestijnse Autoriteit heeft intussen kantoren in meer dan 70 landen. Palestina is volwaardig lid van de niet-gebonden groep, de Islamitische Conferentie, de Arabische Liga en de Groep van 77, een vereniging van ontwikkelingslanden binnen de VN.

Maar de officiële erkenning van Palestina is niet alleen kwestie van prestige. Het zou een belangrijk politiek gevolg hebben: Palestina zou toegang krijgen tot internationale tribunalen en Israël het leven daar moeilijk kunnen maken met steun van andere ondemocratische staten in de VN.

Nederland, Duitsland en Denemarken wijzen een zelfstandig Palestina op dit moment af. Frankrijk, Groot-Brittannië en andere landen daarentegen hebben zich voorstanders getoond. EU-buitenland vertegenwoordigster Catherine Ashton wilde als compromis voorstellen om de staat te erkennen, maar die bij de VN uitsluitend de status van waarnemer te geven, zoals het Vaticaan die heeft. Terecht wijst Abbas dat af, hij schiet er niets mee op. Alles wat hem dit zou kunnen brengen heeft hij al.

Het is een struisvogelpolitiek. Er is maar een fatsoenlijke oplossing en dat is de vluchtelingen met behulp van het financiële apparaat dat nu dient om het vluchtelingenprobleem levend te houden onder te brengen in Arabië, waar men van een gebied groter dan West Europa best een stuk ter grootte van Palestina af kan staan voor de vorming van een eigen staat voor de Palestijnen.

De snelst groeiende bevolking ter wereld die nu wordt opgevoed in haat en geweld tegen haar naaste buur, dient op een andere en veiliger plaats te worden ondergebracht, een plaats waar zij zich zelf en anderen niet meer naar het leven kan staan en eindelijk tot rust kan komen.

————————————————————————————

[1] Palestinian statehood at the UN: Why Europeans should vote “yes” Daniel Levy and Nick Witney.

————————————————————————————

Dit stuk verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp

3 reacties

  1. Bart Brussen schreef:

    Zolang Israel vashoud aan terreur ten aanzien van de Palestijnen.
    Zal de Radicale Islam alleen maar groeien
    Het Westen steunt de onderdrukking van de Palestijnen door Israel.
    En karma is een Bitch

  2. Cool Pete schreef:

    De verzonnen groep: ” de Palestijnen”, zijn in werkelijkheid omwonende Arabieren,
    wier corrupte, dictatoriale, godsdienst-waanzinnige en agressieve leiders: P.A. en HAMAS,
    een Kalifaat willen stichten en de Sharia willen invoeren.

    Het Westen moet Israel, en de Kurden, steunen.

  3. kasdorp schreef:

    De radicale islam groeit als onkruid en om dezelfde reden als onkruid. Terrorisme is praktisch een exclusieve aangelegenheid van de islam in het Midden Oosten. Israël doet niet anders dan van tijd tot tijd reageren als het al te zeer de spuigaten uitloopt. Ik vind dat we de Palestijnen niet horen te steunen maar ze uit de buurt van Israël zouden moeten weghalen