Weinig is instructiever voor begrip van het manipuleren van media dan het volgen van nieuws rond vredesconferenties die gedoemd zijn te mislukken. ‘Syrië’ geeft stof voor enige nieuwe naslagwerken.

Gisteravond werden we allemaal enorm blij gemaakt met een demonstratie van onze eigen westerse goedheid: de donorconferentie in Londen voor Syrië had maar liefst 11 miljard opgeleverd! Toegezegd door de westerse overheden van westers belastinggeld. Dat klinkt allemaal prachtig, maar het moest natuurlijk wel het nieuws maskeren dat de vredesonderhandelingen in Genève voor minimaal drie weken zijn uitgesteld, omdat de onderlinge gevechten over wie de ‘gematigde oppositie’ vertegenwoordigen mag het loopgraven-stadium nog niet voorbij zijn. Dat is dus diezelfde ‘gematigde oppositie’ die na de oorlog in de optiek van het westen het meest geschikt is om een nieuwe regering te vormen en de bijeengebrachte hulpgelden te gaan besteden.

Ik stel voor dat als dit nieuw is voor U, U dit even laat bezinken. De politieke agenda lijkt intussen bepaald te worden door neutrale hulporganisaties als Oxfam/Novib, die met een karretje waarvoor ook De Volkskrant zich spannen liet (zie rechts), doende zijn de schuldvraag van deze burgeroorlog alvast te beantwoorden. Voor wie nog in spanning zat: Assad en Rusland.

Dat dit de agenda van Turkije naar de letter volgt lijkt De Volkskrant in ieder geval niet goed te beseffen, gezien de opbouw van dit door mij gewraakte stukje. Het afsnijden van een humanitaire corridor door Assad en de Russen klinkt dramatisch, en dat zal het voor de verdedigers ook zijn. Hun positie wordt militair onhoudbaar, zodat men niet anders doen kan dan overgaan op Plan B: het tonen van uitgemergelde vrouwen en kinderen die door de insluiting door die verschrikkelijke Assad en zijn Russische bondgenoten trawanten onvoldoende te eten hebben. Zie ook de klucht rond Madaya (en vergeet de links niet).

Is of was dit onvermijdelijk? Laat ik dit eens vergelijken met het lot van Parijs tijdens de Tweede Wereldoorlog. In plaats van uitgebreide gevechten in de straten van die stad werd zowel tijdens de Duitse opmars in 1940 als tijdens hun aftocht in 1944 vermeden dat de bevolking deel zou hebben aan de gevechten. Ik heb bij de beschrijving van wat in Madaya gaande is al uitgelegd dat de moderne Arabische wijze van oorlogvoering minstens zozeer gericht is op het bewerken van de westerse media als op pure oorlogsinspanningen. Zulks vanuit de ervaring dat de druk van die media (meestal op Israël) voldoende is aanvallen af te stoppen.

Maar daarvan hebben de Russen geen sjoege, en dat gaan ze in Aleppo nu meemaken. Dat Turkije moord en brand schreeuwt over een humanitaire corridor is erger dan lachwekkend. Dat de VN zich voor dat karretje spannen laat door te suggereren dat een belegering van Aleppo met vrouwen en kinderen binnen de perimeter gelijk zal staan aan een oorlogsmisdaad is niet alleen grotesk, maar ook extreem dom. Men schijnt te wensen dat in plaats van omsingeling en uithongering, (verstandige mensen capituleren dan, want de voorwaarden daartoe zijn tot op heden niet onmenselijk geweest en lijken dat niet te zullen worden) het leger van Assad tot een frontale aanval over gaat, wat gegarandeerd een onbeschrijfelijke slachting wordt. En als men dat niet doet, de legers oneindig tegen over elkaar blijven liggen?

Het is logischer ook formeel het voeren van oorlog tot oorlogsmisdaad te verheffen. Precies die logica wordt hier nu namelijk toegepast. En hoewel het toe te juichen zou zijn als dat te realiseren was, zou dat uiteindelijk door iets of iemand moeten worden afgedwongen. Wie, is dan de pijnlijke vraag. De westerse overheden hebben zichzelf de afgelopen 30 jaar voldoende gediskwalificeerd om ze niet in overweging te willen nemen, maar desondanks: beter is er niet.

Vanwaar nu ineens dit werkelijk fanatieke mediaoffensief? Het antwoord daarop is eigenlijk het meest interessant aan wat hier gebeurt. Westerse generaals en hulporganisaties lijken het eens te zijn, dat deze oorlog op het slagveld zou kunnen worden beslist. Eigenlijk zien we dat slechts hoogst zelden tegenwoordig, zo zelden dat we er niet langer van uitgaan dat het mogelijk is. Want altijd volgt op een oorlog het postmoderne iedereen-wat-gemiespel tijdens onderhandelingen tussen uitgeputte partijen.

Maar met de insluiting van Aleppo is de zaak van de ‘gematigde oppositie’ militair verloren. Als Aleppo valt ligt de ‘gematigde oppositie er uit. Dat is ook de reden waarom die oppositie niet in Genève praten wilde, tenzij men een wapenstilstand kreeg. Aleppo is uitgeput, en de commandanten te velde zullen realistischer zijn dan hun vertegenwoordigers in Londen, Genève, Wenen of waar dan ook in Turkije. Alle kans dat Aleppo binnen een paar weken capituleert als de voorwaarden voldoende gunstig zijn.

Dat zou zowel Turkije als de USA als de VN vreselijk te kijk zetten. Ik ben benieuwd hoe de media die draai gaan verkopen. Maar tot die tijd zullen we nog een hoop gejank te horen krijgen, met beelden van veel zielige kindertjes. Zoals altijd.

————————————————————————————

Volg ook ons Dossier Wereldpolitiek USA en Dossier Syrië